مطالعه تحقيقي جلوه هاي فكري اشعار حميد مصدق

حمید مصدق 1377- 1218 ه. ش از شاعران نسل دوم نیمایی است و در مثلثی جای دارد كه در سه راس آن؛ مهدی اخوان ثالث ، سیاوش كسرایی و فریدون مشیری سه شاعر نسل اول نیمایی قرار دارند. وی در اشعار خود از میان سطوح سه گانه سبكی (زبانی، ادبی و فكری)، از بارقه های فكری در سطح وسیعی از اشعارش سود جسته است كه بررسی آن می تواند روشنگر وجوه امتیاز وی از دیگر شعرای معاصر باشد. مصدق شاعری حاذق است كه اصل پیام آوری شعر را باوردارد، از این رو در سطحی والا می اندیشد واندیشه پیچیده و پرمحتوای خود را با صریح ترین و عمومی ترین واژه ها و جملات می آراید تا مورد پذیرش خواننده نكته یاب قرار گیرد. گفتنی است كه عنایت مصدق در پردازش فصای حسی موفق تر از منطق گرایی در شعر بوده؛ اما وجود جنبه های خیال برای به تصویر كشیدن اهداف اجتماعی انسانی در بیان نمادین از عشق، حماسه و اسطوره، غنایی خاص به جوهر شعرش بخشیده است. مقاله حاضر بر ان است تا بارقه های فكری را در مجموعه اشعار مصدق (درفش كاویانی، آبی خاكستری سیاه، در رهگذارباد، از جدایی ها، سال های صبوری، شیر سرخ) تبیین نماید و برای دستیابی به این هدف نگارنده ی می كوشد تا استناد بر جداول و نمودار به بیان شواهدی در این باب بپردازد.