تلفيق دو حكايت و ساخت حكايتي واحد شگردي ديگر از شگردهاي داستان پردازي مولانا

مولوی در همه آثار برای بیان مفاهیم از حكایت كمك می گیرد. اكثر حكایات مولوی در متون متقدم ریشه دارند، وی هنگام بیان حكایت چندان به منابعش پایبند نیست و كم و پیش در آن ها دخل و تصرف می كند. گاهی این تغییر حكایت ماخذ به اندازه ای زیاد است كه بازشناسی روایت منبع دشوار می نماید. در یكی از حكایت ها در دفتر چهارم مثنوی حكایت شیرین شدن میوه تلخ مولانا دو حكایت را با هم تلفیق نموده و یك حكایت مستقل دیگر پرداخته و به عبارتی صحیح تر ساخته است. در این حكایت مولانا با تركیب كل حكایتی منسوب به ابوسلیمان مغربی با بخش پایانی حكایتی دیگر (كه هر دو كتاب صفه الصفوه ابن جوزی آمده داستانی تازه با موضوعات و پیامهایی تازه ارائه نموده است.