بررسي محتواي مجالس ابو سعيد ابي الخير و جلال الدين محمد مولوي

مجلس گویی در تصوف دارای سابقه طولانی است و بسیاری از مشایخ صوفیه به مجلس گفتن و برگزاری جلسات صوفیانه مشهور بوده اند در واقع بسیاری از تعالیم این مشایخ از طریق مجلس گویی به مریدان و مردم عادی منتقل می شده است. هدف اصلی از تشكیل این مجالس، موعظه برای ارشاد و تربیت مریدان و حاضران مجالس بوده است؛ به همین سبب یكی از مسایل اصلی این گونه مجالس محتوای سخنان واعظان است ، یعنی پیام ها و مطالبی كه صوفی مجلس گو در حین مجلس گویی بیان می دارد و به مستمعان انتقال می دهد. مطالبی از جمله:ارشاد مریدان، تفسیر قرآن و احادیث ، تبلیغ شریعت، شرح مسایل عرفانی، مناجات و... در این مقاله سعی شده است محتوای اصلی مجالسن ابوسعید ابی الخیر (متوفی ۴۴۰ ه. ق) جلال الدین محمد مولوی (متوفی ۶۷۲ ه.ق) بر اساس كتاب های حالات و سخنان ابوسعید ابی الخیر (جمال الدین ابو روح)، اسرار التوحید فی مقامات شیخ ابی سعید (محمد بن منور)، مجالس سبعه (مولانا جلال الدین محمد مولوی)، مناقب العارفين (شمس الدین افلاكی)، كه در این زمینه بسیار حكایت كرده اند، مورد بحت و بررسی قرار گیرد.