نقش زن در عرفان و تصوف

عرفان و تصوف، تفكری دینی است كه در جامعه شكل گرفت و گسترش یافت و عطر آن در میان قشرهای مختلف جامعه پراكنده شد و زن و مرد و فقیر و غنی را به سوی خود كشاند؛ چون حقیقتی را در برداشت كه هر انسانی در فطرت ناخودآگاه خویش به دنبال آن است، و از آنجا كه جریانی سازگار با دین و مذهب بود، برای زنان محدودیت دیگر حركتها، مانند: حركتهای سیاسی، اقتصادی و... را نداشت. زنان نیز از این فرصت استفاده كردند و توانستند، به صورتهای گوناگون، در این عرصه حضور پیدا كنند و تاثیرگذار باشند. نقش زنان در عرفان و تصوف، تنها روی آوردن به عرفان و صوفی شدن نبود، بلكه نحوهٔ همكاری یا عدم همراهی آنان، به عنوان عضوی از خانواده، با مردان صوفی، و دیدگاه ایشان نسبت به صوفیان، كه در دو جنبه مخالفت یا موافقت بروز می كرد، و اعتقاد و ارادت آنها نسبت به صوفیان و تأثیر پذیری ایشان از نظرات اجتماع در قضاوت دربارهٔ صوفی و نقل كرامات شگفت انگیز و گاهی غیر قابل باور، همه بیانگر چگونگی حضور زن در عرصه عرفان و نظرات او در این باره است. در این مقاله سعی شده است نقش زنان، در عرفان و تصوف و دیدگاه آنها درباره عرفان و عرفا بررسی شود.