ضرورت احداث پارك هاي آبي در كشور

با توجه به میزان منابع آب و سرانه مصرف ، حدود 25 درصد مردم جهان ، از جمله ایران در گروه كشورهای مواجه با كمبود فیزیكی آب قرار دارند. این بدان معناست كه حتی با بالاترین راندمان و بهره وری ممكن در مصرف آب، برای تامین نیازهایمان،آب كافی در اختیار نخواهیم داشت. براساس شاخص فالكن مارك ، كشور ایران در آستانه قرار گرفتن در بحران آبی است. با توجه به اینكه در دهه 1380 و 1390 خورشیدی حدود 69 درصد از كل آب تجدیدپذیر سالیانه مورد استفاده قرار می گیرد، براساس شاخص سازمان ملل، ایران نیز اكنون در وضعیت بحران شدید آبی قرار گرفته است. همچنین از لحاظ موقعیت جغرافیای ، نیمی از مساحت ایران بیابان بوده و دو سوم مساحت آن در شمار مناطق خشك و نیمه خشك قرار دارد. بنا به گزارش ناسا ، بعید نیست بین سی تا چهل سال آینده ، بخش های وسیعی از ایران به بیابان مطلق تبدیل شده و یا غالب مناطق نیمه خشك كنونی به بیابان تبدبل گردد. بنا بر شاخص های ذكر شده، كشور ایران برای حفظ وضع موجود خود تا سال 2025 باید بتواند 112 درصد به منابع آب قابل استحصال خود بی فزاید كه این مقدار با توجه به امكانات و منابع آب موجود غیرممكن به نظر میرسد . پارك های آبی میتوانند قسمتی از این مشكل را حل كنند. با توجه با اینكه در پارك های آبی ، كمترین پرت آب وجود دارد و آبهای آن ، با شیب طبیعی زمین به پائین پارك هدایت شده و توسط پمپ های مخصوص دوباره به قسمت اول این چرخه بر میگردند ، میتوانند بهترین منبع ذخیره آب باشند. و جایگزین بسیار مهمی برای مصارفی همچون سونا ها و استخر ها و جاهایی كه بیشترین اتلاف آب را دارند ، باشند. در این مقاله سعی می شود ضرورت پارك های آبی ، با توجه به پاك بودن آن به سبب همیشه در جریان بودن آب و همچنین بزرگترین منبع ذخیره آب در مواقع اضطراری و بهترین جایگزین برای مصارف عمومی آب ، مورد بررسی قرار گیرد