استحاله طبيعت در شعر منوچهري دامغاني

طبیعت در همه ادوار شعر فارسی به طرق گوناگونی مورد توجه شاعران قرار داشته است. در شعر سبك دوره غزنوی ازنظر فكری، مدح محوراصلی بود و در تشبیب قصاید از معشوق و طبیعت هم سخن می رود. منوچهری دامغانی به عنوان یكی از شاعران این دوره، شاعر طبیعت شناخته شده است و توصیف طبیعت و مظاهر آن در شعرش به صورت چشمگیری نمود دارد. منوچهری به دلیل برون گرایی اش در بازنمایی طبیعت سعی داشته است تا از استحاله برای عینی تر كردن عینیت ها بهره گیرد. طبیعت در ذهن او جاندار است ومتحرك و این دیدگاه اوكمال همنشینی او را با طبیعت نشان می دهد. به یاری این ترفند توانسته است حركت و دگرگونی هایی كه در طبیعت مشاهده می شوند تصویری و ملموس تر جلوه دهد، تا جایی كه برای مخاطب آرامش بخش می شود، همان طوری كه انسان در طبیعت احساس آرامش می كند.