انديشه هاي انتقادي سنايي در حديقه

این مقاله بر آن است تامثنوی حدیقه الحدیقه را ازجنبه انتقادات اجتماعی مورد مطالعه و بررسی قرار دهد و مشخص كند كه سنایی با كدام معیار و چه اندیشه ای جامعه عصر خود را مورد انتقاد قرار میدهد و جامعه عصر خود را چگونه یافته و چطور آن راتوصیف می كند. با توجه به بافت سیاسی و اجتماعی جامعه ایرانی وسنت های فرهنگی و فكری آن از جمله عدم تسلط گفتمان انتقادی و نیز معطوف بودن عمده توجه تاریخ نگاران اعصار گذشته به ثبت و ضبط تاریخ وقایع و رجال سیاسی، نمی توان تصویری روشن از واقعیت طبقات اجتماعی و نیز آسیب شناسی آن ها، در متون تاریخی ملاحظه كرد. مقاله پیش روی ، پژوهشی است در باب این اندیشه های انتقادی سنایی در حدیقه. گرچه درانتقادهای سنایی از هر طبقه، وجهی خاص، برجستگی عمده دارد از قبلی آنكه پادشاهان را به جهت بی عدالتی و ظلم، علما را به جهت ظاهربینی و دنیاطلبی، صوفیان را به جهت بیكارگی و كاسه گردانی، شاعران را به جهت بی شرمی غازیان را به جهت چپاول و غارت، قاریان قرآن را به سبب عدم تدبر و تفكر در آیات الهی و قس علی هذا، هریك از طبقات اجتماعی را به دلیل و یا دلایلی مورد انتقاد قرار می دهد.