معرفي توصيفي - انتقادي آثار قرن نهم (دوره تيموري ) در فنون ادبي

وقتی ذوق لطیف و اندیشه بلند راه افول را طی كند و هر نوآوری مطرود و صاحب آن محكوم به فنا باشد، اندیشه انسان علی رغم تنگناهای اجتماعی و سیاسی دوران فترت به حكم سرشت خود راهی برای بروز می یابد، گاهی از مغزها به سرانگشتان هنرمندانی مانند نقاشانف خطاطان و معماران و كاشی سازان تغییر مكان می دهد و گاهی اندیشه های كلامی در لفاظی از تصنع و نگارگری به عرصه وجود راه می یابد و به دنبال آن آرایه پردازی و آثار مربوط به فنون ادبی گسترش می یابد. تصنع گرایی ها شعر وادب را به سوی تكلف برد وتوجه علما را نیز بیشتر به علوم بلاغی جلب كرد و آرایه پردازی و تصنع گرایی یكی ازمعیارهای مهم سخن سنجی در قرن نهم شد. بر همین اساس در این دوره رساله ها و كتاب های فراوانی در فنون ادبی اعم ازمعانی و بیان و بدیع و عروض و قافیه نوشته شد كه بیشتر آن ها شرح یا تلخیص یا تبیین تازه از كتاب های گذشته بود. علاوه بر این، شعرا منظومه هایی در برخی از صنایع یا فنون ادبی پرداختند. بخش اول آثار بلاغی نویسندگان و گویندگانی كه آثار خود را به زبان فارسی نگاشته اند، بخش دوم آثار علمایی كه به زبان عربی مهارت و بلاغت دانی خود را به ظهور رسانیده اند و بخش سوم به زبان تركیب اختصاص داده شده است.