گريه ء زن مادر در "شاه نامه ء" - فردوسي ( در مثال نقشهاي جريره ، تهمينه و رودابه )

شاهنامه فردوسی بزرگ ترین حماسه ملی در ادبیات جهان بوده ، مراسم و لحظه های سوگواری در آن زیاد به نظر می رسند ، به خصوص سوگواری مادران درمرگ فرزندان، كه از طرف گوینده بزرگ توس، خیلی جذاب به قم داده شده اند،بی نهایت تأثیر بخشی اند. به اندیشهٔ فردوسی از دست دادن فرزند، از دست دادن عمر است. در شاهنامهٔ فردوسی، سوگواری مادران در مرگ فرزندان، به طرزهای گوناگون صورت می گیرد و شاعر، ضمن تصویر نمودن لحظهٔ سوگواری، سیمای ظاهری و عالم باطنی زنان را روشن می سازد.به اندیشه ما هدف فردوسی از آفریدن چنین نقش ها ، پیش از همه نشان دادن غم و حسرت خود شاعر است؛ زیرا شاعر در ایام پیری، جگربند خویش را به راه آخرین گسیل نموده، محض همین سبب شد كه او سیمای زنان و مادران فرزند گم كرده را با یك مهارت بزرگ بیافریند. در همهٔ دور و زمانها، زن ایرانی، با حسن و لطافت خاصرین خویشن و داشتن دو زلف سیاه، وصف شده است و یكی از سببهای اساسی بریدن زلف یا كندن آن، فوئیدن فرزند، شوهر، و یا خواهر و برادر است. در «شاهنامهٔ» فردوسی نیز لحظه ای را واخردن ممكن است كه با شنیدن مرگ فرزند، دو زلف تابندهٔ خویش را از بیخ می كند: مران زلف چون تاب داده كمند به انگشت پیچید و از بن بكند در این مقاله، گریهٔ زنان مادر، در شاهنامهٔ فردوسی (در مثال نقشهای جریره ، تهمينه و رودابه) نموده خواهد شد.