شهاب اصفهاني ؛ شاعري ناشناخته از قرن سيزدهم

از آنجا كه شناخت آثار گذشته فرهنگی ایران برای هر فارسی زبان لازم است ، شایسته است با آثار منظوم و منثور بزرگان ادب فارسی آشنایی حاصل شود. از جمله این بزرگان شهاب اصفهانی شاعر قرن سیزدهم می باشد. شهاب اصفهانى از جمله شاعران فاضل و آگاه دوره بازگشت ادبی است . نام او میرزا نصرالله و اجداد او همه از بزرگان آگاه به منصب قضاوت و مقربان درگاه شاهان بوده اند. میرزا نصرالله پس از تحصیل و اكتساب كمالات علمی در سال 1254 ق به دارالخلافه ری و پیشگاه حضرت كی در آمد و به ملاح حاجی میرزا آقاسی ایروانی پرداخت. شهاب از شاعران كتیرالشعر است و اشعار بسیاری در قالب های قصیده ، قطعه و مسمط دارد . از دیوان شهاب چهار نسخه در ایران موجود است. شهاب در شعر خود به شعر بسیار از شاعران پیش از خود نظر داشته است. شعر او به شعر شاعران دوره غزنوی از جمله عنصری، فرخی و منوچهری شباهت دارد، و از نظر لفظ و برخی تعبیرات و استعارات به شعر خاقانی شروانی می ماند. تاكنون دیوان شهاب تصحیح و چاپ نشده است. نگارنده این سطور، به تصحیح دیوان او به عنوان پایان نامه تحصیلی مشغول است، دراین مقاله ضمن واكاوی زندگی این شاعر، به برخی ویژگی های شعری و اندكی از تاثیرپذیری او از شاعران سده های پیش پرداخته است.