شهر و رسانه

با كمرنگ شدن هژمونی الگوهای مدرن، آنچه در شهر امروز موج می زند فضای متزلزل و كثرت گرای اطلاعات و رسانه است. شهر و رسانه هر دو به دلیل ماهیت میان رشته ای شان دارای خصایص پست مدرنیستی نظیر عدم قطعیت و غیر قابل پیش بینی اند . تحول شهر صنعتی به شهری با جریانات ارتباطی فراگیر، موضوعی است كه نیاز به واكاوی جدی دارد. جریانی كه در ان شهر هوسمانی شده با رویكرد مدرن به شهری با خطوط هوشمند منحنی تبدیل گشته و نظریه هایی مبتنی بر مرگ فضا زمان در آن مطرح گردیده است . دراین مقاله در پی تحلیل تاثیر رسانه به عنوان -امری نامتناهی _استقرار در خارج از محدوده تاریخ ، زمان و اجتماع _و تكنولوژیك بر تسلط حس فضای شهری و زوال حس مكان در شهرهای پویا و زنده ی معاصر، هستیم. رسانه نه به عنوان ابزاری صرفا جهت بازنمائی واقعیات بلكه خود به خلق و ادراك فضایی جدید برای كنش های اجتماعی كمك كرده است . در این میان، شهرهای مركززدای مدرن كه مناطق حاشیه در آن به هسته مركزی شهر تبدیل شده اند در تعامل با رسانه ، خود به نوعی امكان قلمروزدائی عمیق تری را فراهم نمودند . به طوری كه فضای شهری به فضایی رابطه ای مبدل شده . پرسش های اساسی مطرح در این مقاله این است كه شهرو معماری خود چگونه می تواند یك پیام و یا انتقال دهنده ی پیام و یا به عبارتی رسانه باشد؟و آیا رسانه می تواند در بازنمایی (Representation) فضای شهری تعیین كننده و تاثیرگذار باشد ؟ و چگونه می توان این تاثیر را ایده پردازی كرد. این مقاله در پی آنست تا نشان دهد رسانه نه یك واسطه در نمایش واقعیت كه خود سازنده شهر و تجربه ی شهری در جهان امروز است.