معيارهاي ارزيابي طرحهاي احياي فضاهاي طبيعي درون شهري ، با تكيه بر مفهوم بازيابي اندام هاي درون شهري مردم

روند فزاینده توسعه شهری، رشد تسریع شهرها و بی توجهی به ویژگی ها و مؤلفه های طبیعی بستر در این روند، موجب تخریب و نابودی بسیاری از عوامل طبیعی، حضور ناسالم آنها در میان بافت شهری و ایجاد مشكلات زیست محیطی شده است. در حالی كه توجه به پتانسیل های طبیعی و ویژگی های اكولوژیكی بستر در فرایند شكل گیری و توسعه شهر، علاوه بر ایجاد محیط زیستی سالم می تواند عامل ارتقا دهنده كیفیتهای محیطی و زیبایی شناسانه و هویت بخشی به منظر شهری باشد. در سال های اخیر افزایش توجه مدیریت شهری در روند توسعه كلان شهر تهران، به موضوع احیای اندام واره های طبیعی شهری به ویژه رود دره ها، نشانگر درك ضرورت این موضوع است. با این وجود، بررسی پروژه های انجام شده تحت عنوان ساماندهی رود دره ها ومقایسه با نمونه های موفق جهانی حاكی از برداشتی نادرست از موضوع بوده و نتایج مورد انتظار در ابعاد زیست محیطی و كیفیت محیط شهری حاصل نشده است. این مقاله میكوشد بامطالعه مفاهیم منظر شهری، هویت اندام های طبیعی، حیات سالم اكولوژیك و كیفیتهای محیط شهری به تبیین مهمترین جنبه ها در زمینه حضور اندام های طبیعی در شهر بپردازد. در نتیجه این مطالعات معیارهایی را برای سنجش كیفیت حضور اندام های طبیعی در شهر، در اختیار قرار می دهد كه شامل موارد زیر است: • ارزیابی ساختار منظر بر اساسی جنبه های اكولوژیك و مترهای اكولوژی منظر • ارزیابی كیفیتهای اجتماعی- فرهنگی و اصول زیباشناختی • ارزیابی كیفیتهای خلق شده در زمینه های عملكردی و ابعاد پایداری در انتها از طریق بررسی بوستان نهج البلاغه به عنوان نمونه موردی، این معیارها به آزمون گذاشته شده، از طریق آن راهكارهای عملی جایگزین برای ساماندهی این گونه پروژهها با اهداف مورد نظر این مطالعه به ویژه دستیابی به حیات اكولوژیكی سالم و خلق مكان شهری مطلوب ارائه شده است.