Author/Authors :
كريميان، فرزانه نويسنده , , امامت جمعه، مهسا نويسنده Doctorante de la littérature française à lUniversité Shahid Beheshti Emamat Jomeh, Mahssa
Title Of Article :
Les convergences d’idées chez Victor Hugo, Sahriâr et Bahâr
Abstract :
رمانتيسم، جنبش ادبي ابتداي قرن 19، جلوهايي در ادبيات ايران دوران مشروطه به بعد پيدا مي كند. در واقع، آشنايي شعرا و نويسندگان ايران با ادبيات غرب و به ويژه ادبيات فرانسه باعث تاثيرگذاري اين مكتب در سبك و سياق اديبان ايران مي شود و آثار آن از اوايل دوران مشروطه در متون ادبي ايراني پديدار مي گردد. آن ها به طبيعت پناه مي برند تا در آن آرامش و الهام بيابند. براساس آنچه خو در اشعارشان مي گويند، طبيعت حالت روحي ايشان را منعكس مي كند. در ادامه، آن ها به گذشته اي آرماني روي مي آورند كه يا در سادگي دوران كودكي تبلور پيدا مي كند يا در گذشته اي دور و پرشكوه در تاريخ كشورشان. بنابراين در آثار اين شعرا ميل به تغيير، قيام و انقلاب نيز وجود دارد كه مي توان آن را در احساسات ملي گرايانه آن ها مشاهده كرد. در اين مقاله سعي شده تا به روشي تطبيقي و با كنار هم قرار دادن اشعار ويكتور هوگو، شهريار و بهار و با تمركز بر سه مضمون طبيعت، نوستالژي و احساسات ملي گرايانه، به دريافت شاعران فارسي گو از شاعر رمانتيك فرانسوي اشاره و شباهت ها و درونمايه‌هاي مشترك برجسته شود.
Latin Abstract :
Le romantisme est un mouvement littéraire qui sʹest reproduit en quelque sorte, en Iran par la connaissance de la littérature occidentale, notamment française. Sa notoriété s’est projetée sur les textes littéraires iraniens dès le début de l’époque constitutionnelle. Beaucoup de poètes iraniens ont été inspirés par les divers aspects des vers du chef de file, en particulier Mohammad Hosein ?ahriâr et Malek-ol-?oarây-e Bahâr dont les écrits font surtout écho au romantisme hugolien. La nature joue un grand rôle chez ces poètes qui s’y réfugient pour trouver tranquillité voire inspiration. Par la suite, ils se tournent vers un passé idéal qui se manifeste dans leur enfance où tout était simple ou bien dans une époque glorieuse du passé dans leur histoire. Ainsi existe-t-il toujours chez eux un désir de changer le monde, un désir de soulèvement que l’on peut voir dans leur nationalisme. L’objectif de cet article est de mettre en parallèle les poèmes de Victor Hugo, le fondateur du romantisme en France, et les poètes iraniens cités afin de souligner la réception du maître romantique en Iran tout en accentuant le genre de rapports qui s’établit entre leurs écrits et les convergences qui se dégagent de cette étude comparée.
SubTitle :
همسويي ايده ها نزد ويكتور هوگو، شهريار و بهار
JournalTitle :
Studia Iranica
