VAFAIE TAJ KHATOONI, Sahar Université de Tabriz, Tabriz, Iran , SADIDI, Sara Université de Tarbiat Modares, Tehran, Iran

Le Style Indien : l’Effet d’Acculturation ou de Transculturation ?

39009

Au cours des deux dernières décennies, on a assisté à la prolifération de termes comme « acculturation », « enculturation », « transculturation », « transition », « transformation » dans le domaine des études anthropologiques et ethnoculturelles, qui ont élargi leur champ d’application pour désigner tout métissage culturel et esthétique. Les expériences migratoires, dont celle des poètes persans en Inde, font de la poésie classique persane un terrain fertile pour l’étude de ce genre de rapports. Les différents styles dans la poésie persane -style ʿerāqi ou irakien, style ḵorāsāni et style indien doivent leur nom aux pays voisins de la Perse. En déplaçant les anciennes frontières géographiques, la création esthétique, issue de la formation pluriculturelle des poètes immigrés, crée de nouveaux contours plus dynamiques au sein de la poésie persane. Au-delà d’une simple imitation des poètes des pays voisins, la première génération des poètes immigrés qui cherchent refuge auprès de la cour de l’Inde forment ce qu’on appelle souvent le style indien ou bien le ‘style ispahanais’. Ils produisent un véritable métissage des cultures et des façons d’écrire qui reste en cours pendant environ un siècle et demi, en Iran aussi bien qu’à la cour moghole en Inde. En mettant l’accent sur l’aspect transculturel du style indien, cet article suit la formation de cette première manifestation de la littérature d’immigration au sein de la littérature persane. Nous allons voir qu’à cette époque, la poésie persane en Inde commence à s’accorder avec l’ambiance littéraire régnant dans les cercles littéraires indiens, reste quelque temps dans l’indécision avant d’arriver à la redécouverte de son identité.

در طول دو دهه گذشته ، شاهد گسترش اصطلاحاتي مانند "ادغام فرهنگي" ، "ترا فرهنگي" ، "بينا فرهنگي" و مفاهيمي چون "انتقال" و "تحول" فرهنگ در زمينه مطالعات انسان­شناختي و مردم­شناسي بوديم. تجارب مهاجرت و سفر شاعران و نويسندگان به كشور هاي ديگر و تقابل آن­ها با فرهنگ و ادبيات مقصد، بويژه مهاجرت شاعران ايراني به هندوستان، شعر كلاسيك فارسي را به زمين باروري براي مطالعه اين نوع مفاهيم و روابط فرهنگي تبديل مي كند. برخي از سبك­هاي شعر فارسي از جمله سبك عراقي و سبك هندي نام خود را از كشورهاي همسايه ايران وام گرفته­اند. ناديده گرفتن مرزهاي جغرافيايي و خلق آثار بينا­فرهنگي توسط شاعران مهاجر، موجبات ظهور منظرهاي جديد و پوياتر در شعر فارسي را فراهم آورد. ثمره­ي مهاجرت آنها چيزي فراتر از يك تقليد ساده از شاعران كشورهاي همسايه بود. اولين نسل از شاعران مهاجر كه به دربار هند پناه بردند ، شاعران سبك هندي و يا اصفهاني خوانده مي شوند. آنها تحت تاثير دو فرهنگ مبدا و مقصد سبك شعري را رقم زدند كه حدود يك قرن و نيم در ايران و همچنين در دربار مغول در هند به حيات خود ادامه داد. در اين مقاله در نظر داريم كه با تكيه بر جنبه­ي ترافرهنگي سبك هندي ، به اين سبك به عنوان اولين نمونه­ي ادبيات مهاجرت در ايران بپردازيم. خواهيم ديد كه چگونه در زمان سلطنت صفويان بر ايران، شعر پارسي در هند سعي بر تطابق خود با فضاي حاكم بر محافل ادبي هندي مي­كند و در اين راه مدتي در ورطه­ي سردرگمي دست و پا مي­زند تا اينكه هويت دوباره­ي خود را باز ­يابد.

267

intercultralité , littérature d’immigration , l’ère safavide , style indien , transculturation

Plume (Revue Semestrielle de IAssociation Iranienne de Langue et Litterature Francaises( AILLF)

22

288

سبك هندي: حاصل فرهنگ پذيري يا فرهنگ گريزي؟

2021