بيولوژي مولكولي آمينوگليكوزيدها و ارتباط ژن هاي آنزيم هاي تغيير دهنده آمينوگليكوزيدي با بروز مقاومت

Molecular Biology of Aminoglycoside and Relationship of Aminoglycoside Modifying Enzymes with Altering Resistance

اهميت باليني آمينوگليكوزيدها از آن جهت است كه عليه طيف وسيعي از باكتري هاي هوازي خصوصاً باكتري هاي گرم منفي، بسياري از استافيلوكوك ها و برخي استرپتوكوك ها موثر مي باشند و بيشترين كاربرد را در درمان عفونت هاي ناشي از باسيل هاي گرم منفي هوازي و بي هوازي اختياري نشان مي دهند. تركيب يك آمينوگليكوزيد با يك عامل ضد ديواره مانند بتالاكتام و يا گليكوپپتيدها ايجاد اثر سينرژيستي روي ايزوله هاي حساس نموده و مي تواند در درمان عفونت ها موثر باشد. امروزه باكتري ها، مقاومت چندگانه اي را نسبت به برخي از آنتي بيوتيك ها ازجمله آمينوگليكوزيدها نشان مي دهند. مقاومت اكتسابي به آمينوگليكوزيدها هم در باكتري هاي گرم منفي و هم در باكتري هاي گرم مثبت گزارش شده است. سه مكانيسم مقاومت شامل تغيير در جايگاه ريبوزومي اتصال دارو، كاهش در نفوذپذيري دارو و غير فعال سازي آنزيماتيك دارو، مسئول مقاومت به آمينوگليكوزيدها مي باشند. بنابراين، شناسايي مكانيسم مقاومت آن و يافتن گروه هاي عاملي جديد در كاهش مقاومت حائز اهميت مي باشد.

The clinical significance of aminoglycosides is due to effect of gram-negative bacteria, staphylococcus aureus and some streptococcus. It is most application in the treatment of infections caused by facultative aerobic gram-negative bacilli. Combination of an aminoglycoside with beta-lactam or glycopeptide has synergistic effect on sensitive bacteria and can be effective in the treatment. Today, some bacteria have multiple resistances to some antibiotics, including aminoglycosides. Acquired resistance to aminoglycosides in Gram-negative bacteria and gram-positive bacteria have been reported. Three resistance mechanisms involve a change in the position of the ribosomal binding of drugs, decreasing drug permeability and enzymatic drug inactivation. So, Identification of resistance mechanisms and find new functional groups is important in reducing resistance.