پيش بيني تحمل پريشاني بر اساس مولفه هاي ارتباطي خانواده مبدأ در زنان مطلقه و غير مطلقه

Forecasting Distress Tolerance on the Base of the Communication Components of Original Family among Divorces and Non-Divorced Women

هدف از اين پژوهش پيش ­بيني تحمل پريشاني بر اساس مولفه­ هاي ارتباطي خانواده مبدا در زنان مطلقه و غيرمطلقه بود. روش پژوهش از نوع همبستگي است. جامعه آماري اين پژوهش همه زنان مطلقه و غيرمطلقه شهر تهران در سال 1395 بودند. نمونه شامل 300 زن (150زن مطلقه و 150 زن غيرمطلقه) بود كه به روش نمونه­ گيري تصادفي از بين مراجعان به مراكز قضايي خانواده و خانه سلامت شهداي صادقيه منطقه 3 تهران انتخاب شدند. براي گرد­آوري داده­ها از مقياس خانواده اصلي (هاوستات و همكاران،1985) و پرسش‌نامه تحمل پريشاني (سيمونز و گاهر،2005) استفاده شد. داده­ها از روش تحليل رگرسيون چندگانه و ضريب همبستگي پيرسون تحليل گرديد. نتايج نشان دادند كه زنان غير مطلقه از نظر ابعاد الگوهاي ارتباطي و تحمل پريشاني وضعيتي بهتر را براي خود گزارش كردند و رضايت خاطر بيش‌تري داشتند و زنان مطلقه نسبت به زنان غير مطلقه از الگوهاي ارتباطي آشفته تر و از نظر تحمل پريشاني در سطح پايين تري بودند.

This study aims to predict distress tolerance based on the communication components of original family among divorced and non-divorced women. The study is correlational. The population of this research included all divorced and non-divorced women in Tehran in 2016. The sample consisted of 300 women (150 divorced women and 150 non-divorced women) selected by random sampling method from family justice centers and clients of Sadeghiyh’ s Martyr Health Home in region 3 of Tehran. To collect the data, the original family scale (Hovestadt et al, 1985) and the distress tolerance questionnaire (Simmons and Gaher, 2005) was used. Data was analyzed by using multiple regression analysis and Pearson correlation coefficient. Finding showed that divorced women had more chaotic communication patterns than non-divorced women and their distress tolerance were at a lower level.