قدرت، مكان و نظامي گري: تحليل تطبيقيِ نظامي سازي با رويكرد جغرافيايي

Power, Place, and Militarism: Toward a Comparative Geographic Analysis of Militarization

دو موضوع نظامي‌گري و نظامي‌سازي در سال‌هاي اخير به طور كلي جايگاه برجسته‌اي در جغرافيا و علوم اجتماعي كسب كرده‌اند. اين مقاله با مرور و بررسي اجمالي برخي از بهره بخشي‌هاي مهم به مطالعه جنگ، صلح، نظامي‌گري و نظامي‌سازي آغاز مي‌شود. متعاقبا سه جريان عمده در پيشينه پژوهشي مربوط به جغرافيا و حوز‌ه‌هاي مربوطه مورد بحث قرار مي‌گيرند، كه عبارتند از پيشينه‌هاي پژوهشي مربوط به نظريه مكان سلطه فرهنگي و محتواي ايدئولوژيك نظامي‌گري. روابط متقابل ميان اين پيشينه‌هاي پژوهشي متفاوت نيز در طول مقاله مورد بررسي قرار گرفته‌اند. به طور خلاصه، معتقديم كه ايدئولوژي نظامي‌گري به بهترين نحو به عنوان شكلي از سلطه فرهنگي يا ايدئولوژيك كه توليد آن به ساخت اجتماعي مكان وابسته است، مفهوم‌سازي مي‌شود. براي تحليل فرآيندهاي متقابل نظامي‌سازي و ساخت مكان معتقديم بايد در اين حوزه پژوهش‌هاي مستقل نظامي‌گري و نظامي‌سازي انجام شود و به اين منظور و چارچوبي مقايسه‌اي و مكان- محور براي آن ارائه مي‌كنيم.

The topics of militarism and militarization have acquired a position of prominence in geography, and the social sciences, in general, in recent years. This article begins by reviewing some of the major contributions to the study of war, peace, militarism, and militarization. Subsequently, it discusses three major strands of literature in geography and related fields: those of theories of place, cultural hegemony, and the ideological content of militarism. The interconnections between these bodies of literature are explored throughout the article. In summary, we posit that the ideology of militarism is best conceptualized as a form of cultural or ideological hegemony, the production of which relies on the social construction of places. To analyze the interacting processes of militarization and the construction of place, we argue for grounded studies of militarism and militarization and propose a place-based, comparative framework.