نياز هواپيماهاي شكاري به سيستم هاي جنگ الكترونيك

The need for aircrafts to deal with electronic warfare systems

كارشناسان علوم نظامي بر اين عقيده‌اند كه جنگ الكترونيك هنر تهديدات است و تمام جنبه‌هاي جنگ را شامل مي‌شود. اين امر موجب گرديده است كه امكانات بيشتري در طراحي و ساخت جنگ‌افزارها بكار رود و بالطبع آن بهره‌برداري مناسب از جنگ‌افزارها بعمل آيد بخصوص در مواقعي كه جنگ‌افزارها با هواپيماهاي جنگي در عمليات مشترك شركت مي‌نمايد، كارآيي آن دو چندان مي‌شود .در حال حاضر بكارگيري سيستمهاي جنگ‌الكترونيك در طراحي هواپيماها بيشتر مد نظر قرار گرفته و بنام تكنيك( پشت پرده) معروف گشته است. امروزه كاملاً مشخص گرديده است كه عملكرد تجهيزات جنگ‌الكترونيكي يك هواپيما جهت مصون ماندن در حريم هوايي دشمن از سرعت- ارتفاع– قدرت آتش و حتي قدرت مانوري آن مهمتر مي‌باشد. گرچه اين موضع بيانگر يك ضرورت كلي است، ليكن ريشة تاريخي آن به سال 1944 بر مي‌گردد كه نيروي هوايي سلطنتي انگليس در خارج از خط مقدم، اقدام به يك عمليات اخلالگري نمود و بعنوان پيشرو در جنگ‌الكترونيك محسوب شد. بالغ بر 4500 فروند از هواپيماهاي نيروي هوايي انگليس مجهز به رادار كوچكي موسوم به مونيكا (1)در زير دم بودند كه از آن براي شناسايي فضاي پشت هواپيما و دادن هشدار لازم در زمان حمله توسط شكاريهاي شب پرواز دشمن استفاده مي‌گرديد. در انبوه و سيل بمب‌افكن‌ها، جائي كه تنها راه نجات، اجتناب از برخورد هوايي بود، سيستم مونيكا با تعدادي از چراغهاي زرد و قرمز خود، نزديك شدن به بمب‌افكن‌هاي خودي را اخطار مي‌‌داد كه غالباً خدمه پروازي آنرا خاموش مي‌كردند و با اينكار احتمالاً در امان بودند زيرا آلمانيها اكثر جنگنده‌هاي شب پرواز خود را به گيرنده‌اي موسوم به فلنس برگ كه دقيقاً در طول موج رادار مونيكا كار مي‌كرد مجهز نموده بودند با نگاهي واقع‌گرايانه به توسعه سيستم‌هاي جنگ الكترونيك در مي‌يابيم كه به سرعت مي‌توان اقدامات ضد الكترونيكي مناسب را بر روي هر رادار انجام داد و متعاقباً مي‌توان با هر اقدام ضدالكترونيكي به صورت اقدامات ضدضدالكترونيكي مقابله نمود .