ارزيابي اثرات منابع انرژي تجديدپذير در چهارچوب برنامه‌ريزي توسعه توليد از ديدگاه رفاه اجتماعي

امروزه بر همگان مبرهن است كه تغييرات شرايط آب و هوايي تهديدي جدي براي رفاه بشر بر روي كره زمين تلقي مي‌شود، از اين رو رشد روز افزون تقاضا براي انرژي الكتريكي و وابستگي بخش توليد به منابع سوخت‌هاي فسيلي، اين بخش را به يكي از مهم‌ترين حوزه‌ها براي اعمال محدوديت‌ها و پياده‌سازي راهكارها در راستاي كاهش انتشار گازهاي گلخانه‌اي مبدل نموده است. از جمله اين راهكارها، تدوين طرح‌هايي تحت عنوان سياست‌هاي تشويقي است كه ترويج منابع انرژي تجديدپذير و اعمال محدوديت بر انتشار بخش توليد را دنبال مي‌كنند. در مقاله پيش رو با تكيه بر مفهوم تابع رفاه اجتماعي برگسون - ساموئلسون، اثر افزايش درصد نفوذ منابع انرژي تجديدپذير تحت اجراي سياست‌هاي تشويقي در برنامه‌ريزي بلندمدت توسعه توليد از ديدگاه‌هاي مختلفي چون مسايل زيست‌ محيطي، رفاه سرمايه‌گذاران بخش توليد و رفاه مصرف‌كنندگان انرژي الكتريكي مورد ارزيابي قرار مي‌گيرد. بدين منظور ابتدا با در نظر داشتن اثر يكي از رايج‌ترين سياست‌ها تحت عنوان سياست حق انتشار با قابليت داد و ستد، يك مدل جامع براي برنامه‌ريزي توسعه توليد از ديد يك شركت توليدي ارائه مي‌گردد. مدل مزبور در قالب يك مسأله غير خطي آميخته با اعداد صحيح با استفاده از نرم‌افزار بهينه‌سازي گمز، طي دو سناريو حل مي‌گردد. سپس با توجه به استراتژي‌هاي بهينه به دست آمده براي توسعه، به بررسي ديدگاه‌هاي مطرح‌ شده پرداخته خواهد شد.