طراحي بهينه موتور مغناطيس دايم داخلي براي افزايش محدوده تضعيف شار و كاهش حجم آهن‌رباي مصرفي

موتورهاي مغناطيس دايم داخلي از يك سو به دليل ويژگي‌هايي نظير بازده بالا و دارا بودن نسبت توان به حجم بيشتر در مقايسه با موتورهاي القايي و سويچ‌ شونده رلوكتانسي و از سوي ديگر استحكام مكانيكي بهتر و خطر مغناطيس‌زدايي كمتر نسبت به موتورهاي مغناطيس دايم سطحي، يك انتخاب مناسب جهت كاربرد در صنايع حمل و نقل محسوب مي‌شوند. با اين وجود همواره كاهش هزينه ساخت اين موتورها و افزايش محدوده سرعت تحت توان ثابت (CPSR) همواره يكي از مسايل مورد توجه در طراحي اين ماشين‌ها بوده است. اين مقاله يك طراحي بهينه را براي موتور مغناطيس دايم داخلي به منظور دستيابي به CPSR بزرگ و كاهش حجم آهن‌رباي مصرفي به طور هم‌ زمان ارائه مي‌دهد. بهينه‌سازي در دو مرحله انجام مي‌شود، در مرحله اول به كمك الگوريتم ژنتيك مقدار CPSR موتور نسبت به طرح اوليه افزايش مي‌يابد و در مرحله دوم با تركيب دو ايده ساختار آهن‌رباهاي چند تكه شده و استفاده از پل‌هاي هوايي غير متعارف طرحي ارائه مي‌شود كه ضمن افزايش مقدار CPSR، حجم آهن‌رباي مصرفي را نيز كاهش خواهد داد.