اثربخشي آموزش حل مسئله اجتماعي بر خود كنترلي، خودكارآمدي و تكانشوري در دانش آموزان داراي استعداد اعتياد

On the Effectiveness of Social Problem-Solving in Self-Control, Self-Efficacy and Impulsivity among Students with Addiction Potential

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش حل مسئله اجتماعي بر خودكنترلي، خودكارآمدي و تكانشوري دانش آموزان مستعد اعتياد مي باشد. روش: روش تحقيق از نوع آزمايشي از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. براي اين منظور 50 نفر از دانش آموزان پسر داراي استعداد اعتياد از بين دبيرستان هاي مشكين شهر از طريق پرسش نامه استعداد اعتياد شناسايي و بطور تصادفي در دو گروه كنترل و آزمايش قرار گرفتند. مقياس هاي خودكنترلي، خودكارآمدي و تكانشوري قبل و بعد از آموزش حل مسئله اجتماعي توسط دانش آموزان تكميل شد. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه تحت آموزش حل مسئله اجتماعي قرار گرفته و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكردند. يافته ها: نتايج نشان داد كه آموزش حل مسئله اجتماعي موجب افزايش خودكنترلي، و خودكارآمدي؛ و كاهش تكانشوري در دانش آموزان داراي استعداد اعتياد شد. نتيجه گيري: اين نتايج حاكي از اثربخشي آموزش حل مسئله اجتماعي بر متغيرهاي روان شناختي در افراد مستعد اعتياد مي باشد. لذا پيشنهاد مي شود از اين آموزش به منظور پيشگيري از اعتياد در مدارس استفاده شود.

Objective: The present study aims to evaluate the effectiveness of social problem-solving in self-control, self-efficacy and impulsivity in students with addiction potential. Method: An experimental research design with pretest-posttest control group was employed for the conduct of this study. For this purpose, 50 high school students with addiction potential were identified from Meshkinshar high schools through Addiction Potential Scale and were randomly divided into control and experimental groups. Self-control, self-efficacy, and impulsivity scales were completed by students before and after social problem-solving training. The experimental group received eight training sessions of social problem-solving and the control group received no intervention. Results: The results showed that social problem-solving training leads to the increase of self-control and self-efficacy and the reduction of impulsivity in students with addiction potential. Conclusion: These results suggest the effectiveness of social problem-solving training in psychological variables among the individuals with addiction potential. Therefore, it is recommended that this training be used to prevent addiction in schools.