اثربخشي روان درماني اميدمحور بر انگيزشِ درمان افراد وابسته به مواد مخدر

On the Effectiveness of Hope–Oriented Psychotherapy in Motivation for Treatment among Drug Dependent Individuals

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي روان درماني اميدمحور بر انگيزشِ درمان افراد وابسته به مواد مخدر انجام شد. روش: روش پژوهش شبه آزمايشي و طرح آن از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري عبارت بودند از: افراد وابسته به مواد مخدر مراجعه كننده به مراكز و كلينيك هاي ترك اعتياد مناطق 9، 10 و 11 شهر مشهد. براي نمونه گيري تعداد 40 نفر از بين افراد داوطلب انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه تقسيم شدند و كاربندي نيز به تصادف به يك گروه (آزمايش) اختصاص پيدا كرد. گروه آزمايش در 8 جلسه 90 دقيقه اي روان درماني گروهي اميدمحور دريافت نمودند و گروه گواه هيچ مداخله اي دريافت نكردند. هر دو گروه، مقياس آمادگي براي تغيير و انگيزشِ درمان ميلر و تونيگان را به عنوان پيش آزمون و پس آزمون تكميل كردند. يافته ها: نتايج نشان داد روان درماني اميدمحور بر افزايش انگيزش درمان و مؤلفه هاي بازشناسي، دوسوگرايي و گام برداريِ افراد وابسته به مواد مخدر مؤثر است. نتيجه گيري: به كارگيري اصول روان درماني اميد محور نقش مهمي در افزايش انگيزش درمان افراد وابسته به مواد مخدر داشته و استفاده از آن مي تواند موفقيت برنامه هاي درماني و ساير پيامدهاي مثبت درماني را در آن ها به دنبال داشته باشد.

Objective: This study aimed to investigate the effectiveness of hope-oriented psychotherapy in motivation for treatment among drug dependent individuals. Method: A quasi-experimental research design along with pretest-posttest and control group was employed in this study. All drug dependent individuals who had referred to addiction rehabilitation centers and clinics of districts 9, 10, and 11 in Mashhad city constituted the statistical population of this study. The number of 40 volunteers was selected as the sample from among this population. Then, the participants were randomly assigned to two experimental and control groups, each group containing 20 subjects. The experimental group received eight 90-minute sessions of hope–oriented group psychotherapy and the control group received no intervention. Both groups completed Stages of Change Readiness and Treatment Eagerness Scale as the pre-test and post-test. Results: The results demonstrated that hope–oriented psychotherapy has a significant effect on increasing motivation for treatment, recognition, ambivalence, and taking steps among the drug dependent individuals in the experimental group. Conclusion: The utilization of the principles of hope–oriented psychotherapy has an important role in increasing motivation for treatment in drug dependent individuals and can lead to the success of therapeutic programs and other positive treatment outcomes.