بافتار جغرافيايي و باستان شناسي دام پروران تمام وقت در زاگرس جنوبي

ظرفيت هاي زيست محيطي در زاگرس جنوبي، به تفاوت هاي بنياديني در شيوه هاي توليد جوامع دام پرور و كشاورز تمام وقت موجوديت بخشيده است. اين تفاوت ها سبب تحول ساختار هاي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي جوامع مذكور در مسيرهايي متفاوت با يكديگر شده است. حاصل اين تفاوت ها به وجود آمدن دو بافت سكونت گاهي در زيست محيط و زمين سيماهايي مجزا از هم بوده كه جوامعي را با راهبردهاي اقتصادي متضاد اما مكمل همديگر شكل داده است. محوطه هاي جوامع دام پرور باستاني، به دليل اسكان موقت، سياليت در مكان گزيني و همچنين تراكم اندك داده هاي فرهنگي ماندگار مانند سفال، در بيشتر مواقع محوطه هايي غير تپه اي هستند كه در مناطق كوهستاني، دره هاي كم عمق و مناطق شيب دار حاشيه دشت ها واقع شده اند. ويژگي هاي بيان شده سبب مي شود جوامع دام پرور باستاني در مطالعات باستان شناسي، اغلب جوامعي نامرئي و غيرملموس پنداشته شوند. در اين پژوهش با تكيه بر روش باستان مردم شناسي شواهدي را از محوطه هاي گونه نماي جوامع كوچ رو باستاني، كه منطبق بر الگوي تحرك و اسكان جوامع كوچ رو معاصر در زاگرس جنوبي (مطالعه موردي: ايل قشقايي، طايفه شش بلوكي) است، معرفي كرده و به ارائه شواهد باستان شناسي براي تبيين مرزهاي زيست محيطي و فرهنگي بين جوامع دام پرور و كشاورز پرداخته شود. در نهايت به تجزيه و تحليل ارتباط موجود بين الگوي نهشته گذاري محوطه هاي باستاني و ساختار اقتصادي-اجتماعي جوامع يكجانشين و كوچ رو دشت آسپاس در شمال فارس پرداخته مي شود.