مقايسه كارايي واحدهاي برنامه ‌ريزي حاصل از تلفيق تيپ ‌هاي گياهي با تيپ‌ هاي اراضي و طبقات ارتفاعي در انتخاب مناطق حفاظت شده جديد (مطالعه موردي: استان كهگيلويه و بويراحمد)

A Comparison of Planning Units Based on the Integration of Vegetation Type With Land Type and Elevation Classes for Selection of New Protected Ares

انتخاب شبكه ‌اي از مناطق حفاظت شده كه معرف درصد معيني از تنوع ‌زيستي كل هر كشور يا منطقه ‌اي باشد، در حال حاضر به ‌عنوان مؤثرترين راه‌ حل جهاني حفاظت تنوع ‌زيستي معرفي شده است. كارايي شبكه مناطق انتخاب شده به طور معمول علاوه بر معرف بودن براي تنوع ‌زيستي كل، بر حسب حداقل مساحت و به عبارتي وجود كمترين مساحت اضافي در شبكه تعريف و مورد سنجش قرار مي‌ گيرد. در اين مقاله، با انتخاب تيپ‌ هاي گياهي به‌عنوان جانشين تنوع ‌زيستي كل استان كهگيلويه و بويراحمد و استفاده از روش سيستماتيك برنامه‌ ريزي حفاظت، كارايي دو نوع واحد برنامه ‌ريزي كه از تلفيق تيپ ‌هاي گياهي با تيپ ‌هاي اراضي و تيپ‌ هاي گياهي با طبقات ارتفاعي تشكيل شده ‌اند؛ در انتخاب شبكه‌ اي از مناطق حفاظت‌ شده كه با وجود بر آورده شدن اهداف حفاظتي همه تيپ ‌هاي گياهي و فرض وجود يا عدم وجود مناطق حفاظت شده موجود، كمترين مساحت كل و به عبارتي كمترين مساحت اضافي را داشته باشند، مورد مقايسه قرار گرفته‌است. نتايج نشان‌ مي‌دهد كه در شرايط مشابه، واحدهاي برنامه ‌ريزي نوع اول مساحت اضافي كمتري (9/59 درصد وسعت كل محدوده مورد مطالعه با فرض وجود و 7/26 با فرض عدم وجود مناطق حفاظت شده موجود) را نسبت به واحدهاي برنامه ‌ريزي نوع دوم (12/5 درصد و 7/96 درصد)، وارد شبكه مي‌ كنند.

Designing a representative protected areas network has been introduced as an effective strategy for biodiversity conservation around the world. Efficiency of protected areas network, usually measured not only in terms of representativeness for all biodiversity features, but also in terms of minimum area or least increment area. In this paper assuming vegetation types as an appropriate surrogate for overall biodiversity in Kohgiluye & Boir- Ahmad province and applying systematic biodiversity conservation planning, the efficiency of two types of planning units in selection of best protected areas network in terms of representativeness and minimum area have been assessed. Results show that the first kind of planning units which composed of vegetation types and land units integration, include less increment areas (9.59% of the network area taking into account and 7.26% not taking into account existing protected areas) to the network in comparison to other kind of planning units which composed of vegetation types and elevation belts integration (12.50% of the network area taking into account and 7.96% not taking into account existing protected areas).