عنوان مقاله :
تأليف به مثابه‌ي ترجمه (آسيب‌شناسي ترجمه‌ها در ايرانِ عصر ناصري1264-1313 هـ ق)
عنوان به زبان ديگر :
Writing as a Translation (Pathology of Translations in Iran of the Nasiridsi Era 1846- 1895)
پديد آورندگان :
احمدزاده، امير پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي - پژوهشكده تاريخ , زرگري‌نژاد، غلامحسين دانشگاه تهران - گروه تاريخ
كليدواژه :
ترجمه , آسيب‌شناسي , عالم ايراني , تأليف , نوگرايي
چكيده فارسي :
دوره‌ي ناصرالدين شاه از نظر ترجمه‌ي آثار اروپايي، به دليل تشكيل نهادهاي ترجمه‌اي، مانند دستگاه مترجمان دولتي، دارالفنون، دارالترجمه‌ي ناصري، و اوج‌گيري ترجمه و پرداختن منسجم به اين موضوع بسيار اهميت دارد.در همين دوره براي اولين بار، با رشد و گسترش ارتباط‌هاي خارجي، به ترجمه‌ها به منزله‌ي ابزار كسب شناخت و دانش جديد و نوگرايي موضوع به‌طور جدي‌تر توجه شد، همچنين در اين دوره ترجمه‌ي مبتني بر رويكرد روبنايي جاي خود را به ترجمه با رويكرد تجددخواهي داد.
در بررسي ترجمه‌ها اجزاي اقتباس و حذفي‌هاي درون‌متني ما را با فضاهاي ذهني كه منشأ ماجراها و حوادث پيش‌آمده در لايه‌هاي بيروني حيات ايراني است، آشنا مي‌كند.چگونگي تلاقي ذهن ايراني با انديشه‌ها و علوم جديد، متون جديد و بسترهاي اجتماعي و سياسي و دانش مترجمان درباره‌ي موضوع‌هاي ترجمه‌اي از عوامل اصلي غلبه‌ي سبك خاص ترجمه‌هاي موسوم به «تاليف‌هاي ترجمه‌اي»يا گرايش به ترجمه‌هاي غيرمستقيم از متون جديد شد.
به لحاظ روش و نوع رويكرد، اين مقاله «درباره‌ي» فرايند ترجمه‌هاست، و «از» ترجمه‌ها سخن نمي‌گويد، به عبارت ديگر ساختارها و رويكردهاي حاكم بر دسته‌بندي ادوار ترجمه را محور اصلي بررسي قرار داده و بر حسب ضرورت، مبحث‌هاي جزئي درباره‌ي متون ترجمه‌اي به منزله‌ي مصداق مطرح مي‌كند.
عنوان نشريه :
تاريخ نگري و تاريخ نگاري
عنوان نشريه :
تاريخ نگري و تاريخ نگاري
