بررسي و مقايسه راهبرد نظامي آمريكا در دو جنگ خليج فارس

رويكرد اين تحقيق به مقوله ي راهبرد مبتني بر پويايي و پيچيدگي سيستم هاست؛ بدين معنا كه فضاي رزم سيستمي است پيچيده و متعامل كه زيرسيستم هاي آن (مانند سيستم هاي خودي و دشمن) ـ به عنوان جزئي از سيستم اصلي ـ حائز همين پويايي و پيچيدگي هستند.از اين منظر، راهبرد بازيگران مختلف در فضاي نبرد رفتاري است متغير كه علاوه بر تجارب و دانش پيشين، مدام از محرك هاي محيط تاثير گرفته و متقابلاً بر محيط تاثير مي گذارد. در اين تحقيق، راهبرد نظامي آمريكا در دو جنگ خليج فارس (2003 و 1991) براساس يك الگوي بازخوردي ميان مقدورات عيني و ذهني اين كشور و مقتضيات صحنه ي نبرد مورد مطالعه قرار گرفته است، صحنه ي نبردي كه دشمن (ارتش عراق) تنها يكي از مولفه هاي آن است. مقاصد راهبردي، اسناد دفاعي ـ امنيتي، دكترين، فناوري و سازمان رزم از جمله مقدورات عيني و ذهني آمريكا فرض شده كه در بافتار صحنه ي نبرد در قالب يك رفتار (راهبرد) پيچيده به منصه ي ظهور مي رسد و مدام از شكلي به شكل ديگر تغيير مي يابد. اين تغيير شكل به حدي است كه شباهت چنداني ميان راهبرد (رفتار) نظامي آمريكا در جنگ 1991 با جنگ 2003 مشاهده نمي شود.