الگوي امنيت مشاع: طرحي متفاوت براي يك رژيم امنيتي موفق در خليج فارس

در بررسي چارچوب هاي جايگزين امنيتي براي خليج فارس، عمدتاً به دو الگوي امنيتي ممكن اشاره مي شود كه عبارتند از: طرح ثبات هژمونيك و مدل امنيت دسته جمعي. هدف از اين پژوهش، بررسي هر يك از اين دو رويكرد، به منظور تعيين الگويي مناسب براي سيستم امنيت سازنده در خليج فارس و يافتن موثرترين و كارآمدترين طرح جهت برون رفت از چالش هاي امنيتي فراگير در منطقه است.در اين راستا مقاله ي حاضر، به ارائه ي مدل جديد امنيت مشاع در خليج فارس مي پردازد و ضمن بررسي نكات افتراق و اشتراك اين الگو با دو مدل پيش گفته؛ پيامدها و نيز موانع استقرار آن را بر مي شمارد. يافته هاي اين تحقيق كه براساس روش توصيفي ـ تحليلي با تكيه بر داده هاي عيني ـ تاريخي صورت پذيرفته، نشان مي دهد كه الگوي امنيت مشاع با توجه به قابليت هايي كه در تحقق منافع طيف گسترده اي از بازيگران داراست، مناسب ترين الگوي امنيت سازنده در خليج فارس به شمار مي رود. اولين و اصلي ترين گام نيز در جهت اجرايي شدن اين طرح، همزيستي مسالمت آميز دو كشور ايران و آمريكا.