متغيرهاي موثر بر فرآيند تصميم گيري جهت مداخله ي نظامي در سياست خارجي آمريكا پس از جنگ سرد

در فرآيند شكل گيري سياست خارجي كشورها، با توجه به نوع ساختار حكومتي، نظام اقتصادي – اجتماعي و ويژگي هاي فرهنگي آن واحد سياسي، الگوي خاصي از تصميم گيري غالب مي گردد. در واقع، مدل تصميم گيري، بخش مهمي از سياست خارجي يك دولت را تشكيل مي دهد كه در چارچوب سيستمي خاص تدوين و اجرايي مي شود. از اين رو، در پژوهش حاضر با مطالعه ي سه مورد از مداخلات نظامي آمريكا، تلاش خواهد شد تا با بهره گيري از مدل تحليلي جيمز روزنا، منابع داخلي و خارجي تصميم گيري در مداخلات نظامي آمريكا را احصا كرده و اولويت يا وزن هر يك از آنها را مشخص نماييم. بنابراين، پرسش اصلي اين پژوهش عبارت است از اين كه تحت چه شرايطي احتمال مداخله ي نظامي در سياست خارجي آمريكا افزايش مي يابد؟ در پاسخ به اين پرسش، فرضيه ي تحقيق اين است كه «در شرايطي كه ساختار نظام بين المللي (متغير خارجي) مساعد و شخص رئيس جمهور (متغير فرد) موافق حمله ي نظامي باشند، امكان مداخله ي نظامي در سياست خارجي آمريكا بيش تر مي شود.» از منظر جيمز روزنا، متغيرهاي نقشي بيش ترين و افراد كم ترين سهم را در فرآيند تصميم گيري سياست خارجي آمريكا دارند، اما طبق يافته هاي اين پژوهش، اولويت و جايگاه متغيرهاي شكل دهنده ي سياست خارجي آمريكا در زمان جنگ با صلح متفاوت است. اهميت و حساسيت تصميم گيري در شرايط بحراني موجب مي شود تا در تصميم گيري نظامي آمريكا، متغيرهاي فردي و بين المللي بر متغيرهاي حكومتي و اجتماعي اولويت داشته باشند.