واكاوي راهبرد نظامي در نهج البلاغه

راهبرد نظامي، مجموعه اي از فنون، هنرها و سياست هاي هر كشور در به كارگيري نيرو هاي مسلح براي دستيابي به اهداف سياسي و ملي است. فارِق راهبرد نظامي كشورها، اهداف راهبردي آنهاست كه با توجه به تفاوت هاي بينشي، ايدئولوژيكي، اخلاقي و .... سياستمداران، از هم متمايز مي گردند. مقاله ي حاضر كه از نظر هدف، بنيادي با ماهيتي كيفي است، كوششي جستارمحور در نهج البلاغه به منظور يافتن مولفه هاي اساسيِ راهبرد نظامي در آن است. اهميت تحقيق از آن روست كه راهبرد نظامي به عنوان اصلي اساسي در مديريت نظامي، جايگاه ويژه اي در نهج البلاغه دارد. بر اين اساس، انجام چنين تحقيقي پيرامون اين منبع اسلامي ضروري ارزيابي گرديده، به ويژه آن كه خلا پژوهشي در اين زمينه مشهود است. نتائج تحقيق كه به روش نظريه ي بنيادي و گردآوري كتابخانه اي حاصل گرديده، نشانگر آن است كه مولفه هايي چون تقبيح جنگ و صلح گرايي، حق طلبي و عدالت خواهي، فرهيخته پروري و امنيت بخشي، وحدت مداري و آرمان گرايي، استفاده از نيروي دشمن عليه دشمن (راهبرد معكوس) و ... از نهج البلاغه به دست مي آيد كه مويد فرضيه ي اصلي پژوهش مبني بر وجود مولفه هاي راهبرد نظامي در نهج البلاغه است. راهبردي كه رويكرد اصلي آن دفاعي است، لكن قابليت تابندي و انعطاف لازم در شرايط مختلف رزمي و غيررزمي را دارا بوده و توانايي پاسخگويي به هر تهديد و تجاوز را خواهد داشت.