سياست منع اشاعه در كابينه هاي بعد از جنگ سرد آمريكا (كلينتون، بوش و اوباما)

تلاش هاي منع اشاعه و كنترل تسليحات را مي توان در زمره ي ابزارهايي دانست كه به منظور پياده سازي راهبرد امنيت ملي آمريكا به كار مي روند. از اين زاويه، اثربخشي چنين سازوكارهايي را بايد در پرتو ارتقاي شفافيت، فراهم سازي امكان واپايش اقلام و فناوري هاي دومنظوره و محدودسازي هرگونه تلاش براي توليد و اشاعه ي سلاح هاي كشتارجمعي مورد توجه قرار داد. در اين ارتباط، پژوهش حاضر با توجه به اين پرسش كه «سياست منع اشاعه از چه اهميت و جايگاهي در كابينه هاي بعد از جنگ سرد آمريكا برخوردار بوده است؟»، در صدد به آزمون كشيدن اين فرضيه است كه «رويكرد منع اشاعه در رفتار خارجي و امنيتي آمريكا در دوره ي بعد از جنگ سرد، از تداوم و تكامل خاصي برخوردار بوده كه بر اساس آن ايالات متحده در راستاي اجرايي نمودن راهبرد امنيت ملي خود، به دنبال اعمال نفوذ بر روند كلي حاكم بر كنترل صادرات و رژيم هاي بين المللي منع اشاعه مي باشد». مقاله ي حاضر توصيفي- علي بوده و اطلاعات موردنياز آن نيز از طريق منابع كتابخانه اي و جستجوي اينترنتي در پايگاه هاي معتبر جمع آوري گرديده و سپس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است.