عنوان مقاله :
اثربخشي شيوهٔ درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر سازگاري اجتماعي و عاطفي مادران با فرزند معلول ذهني و جسمي
عنوان به زبان ديگر :
Effect of Commitment and Acceptance Therapy on Social and Emotional Adjustment in Mothers of Children with Mental and Physical Disabilities
پديد آورندگان :
شاكر اردكاني، ليلا دانشگاه آزاد اسلامي يزد , رحيمي، مهدي دانشگاه يزد , صالح زاده، مريم دانشگاه يزد
كليدواژه :
شيوهٔ درماني مبتنيبر تعهد و پذيرش , سازگاري اجتماعي , سازگاري عاطفي , معلوليت جسمي و ذهني
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: مهمترين عامل سلامت رواني، وجود محيط خانوادگي سالم است. محيط زندگي را ميتوان طوري تنظيم كرد كه اگرچه سبب بهبود وضع افراد نشود، موجب تخريب آنها نيز نباشد. هدف پژوهش حاضر بررسي ميزان اثربخشي شيوهٔ درماني مبتنيبر تعهد و پذيرش بر سازگاري اجتماعي و عاطفي مادران فرزندان معلول ذهني و جسمي است.
روشبررسي: پژوهش حاضر از نوع نيمهآزمايشي با طرح پيشآزمونپسآزمون همراه با گروه كنترل بود. بدينمنظور 40 نفر از مادران داراي فرزند معلول ذهني بهروش نمونهگيري دردسترس انتخاب و. سپس بهصورت تصادفي به دو گروه 20نفرهٔ آزمايش و كنترل تقسيم شدند. هر دو گروه پرسشنامهٔ سازگاري بل را تكميل كرده و افراد گروه آزمايش در هشت جلسه تحتدرمان گروهي «مبتنيبر تعهد و پذيرش» قرار گرفتند. درنهايت اطلاعات جمعآوريشده بهوسيلهٔ پرسشنامه با استفاده از روش آماري تحليل كواريانس تجزيهوتحليل شد.
يافتهها: نتايج آماري نشان داد شيوهٔ درماني مبتنيبر تعهد و پذيرش در مقياس سازگاري اجتماعي گروه آزمايش از 22٫2 به 11٫90 (0٫001
p)؛ ليكن در گروه كنترل تغيير درخورتوجهي يافت نشد.
نتيجهگيري: درمان مبتنيبر تعهد و پذيرش ميتواند يكي از راهكارهاي مقابله با مشكلات عديدهٔ مادران فرزند معلول بهشمار آيد.
چكيده لاتين :
Background & Purpose: A healthy family environment is a major contributor to mental health. Environment can be adjusted so as not to destroy
life if not improve it. The aim of this study was to investigate the effect of Acceptance and Commitment Therapy on the social and emotional
adjustment of mothers of children with mental and physical disabilities.
Methods: The study employed a pretest-posttest quasi-experimental design. The sample consisted of 40 mothers selected through convenience
sampling. The participants were divided into experiment and control groups randomly and completed Bell’s Adjustment Inventory. The
experiment group received 8 sessions of group ACT.
Results: The results of MANCOVA confirmed the positive effect of group ACT on social (P<0.001) and emotional adjustment (P<0.001), with
a significant effectiveness of treatment.
Conclusion: We can recommend group ACT to help mothers of children with disabilities cope with their problems.
عنوان نشريه :
مطالعات ناتواني
عنوان نشريه :
مطالعات ناتواني