ارزيابي مطلوبيت زيستگاه پلنگ ايراني (1927 Panthera pardus saxicolor، Pocock) با روش آنتروپي بيشينه (Maxent) در پارك ملي تندوره طي فصول تابستان و پاييز

Assess habitat suitability Persian leopard (Panthera pardus saxicolor, Pocock 1927) based on maximum entropy method (Maxent) during the summer and fall in the National Park Tandooreh, Iran

پلنگ ايراني (Panthera pardus saxicolor) به عنوان يكي از بزرگ ترين گربه سانان ايران از جايگاه ويژه اي در مديريت و حفاظت از حيات وحش برخوردار است. اين گونه توسط اتحاديه بين المللي حفاظت از طبيعت و منابع طبيعي (IUCN) در رده حفاظتي در معرض خطر انقراض (EN) قرارگرفته است. مهم ترين عامل در كاهش جمعيت اين گونه، تخريب و نابودي زيستگاه هاي آن معرفي شده است. لذا شناخت عوامل موثر بر مطلوبيت زيستگاه پلنگ به عنوان يك ابزار كارآمد، مي تواند مديران را در مديريت و حفاظت از زيستگاه هاي باقي مانده و انتخاب لكه هاي جديد ياري رساند. در اين مطالعه با استفاده از رويكرد بي نظمي بيشينه و جمع آوري داده هاي ميداني، مدل مطلوبيت زيستگاه پلنگ ايراني در پارك ملي تندوره كه يكي از مهم ترين زيستگاه هاي اين گونه در ايران است، طي سال 1391 در فصول تابستان و پاييز تهيه شد. قدرت پيش بيني مدل تهيه شده با استفاده از شاخص AUC محاسبه شده (0/878) كه نشان از قدرت خوب مدل در پيش بيني مطلوبيت زيستگاه اين گونه است. نتايج نشان داد كه مهم ترين عامل موثر بر حضور يا عدم حضور پلنگ در اين منطقه فاصله از جاده است. به علاوه مطلوب ترين زيستگاه پلنگ در اين فصول ارتفاع 1900 تا 2300 متري از سطح دريا و در جهت شمالي و هم چنين فاصله 1100 تا 2500 متري از چشمه ها واقع شده است. اين نتايج مشخص كننده تاثير منفي جاده ها روي گونه هاي ارزشمند و حفاظت شده پارك هاي ملي است.

Persian leopard (Panthera pardus saxicolor)، as the biggest cat species in Iran، has an outstanding position in wildlife management. This species has been recognized as endangered by the International unio‎n for Conservation of Nature (IUCN). Primary factor contributing to declining number of this species has been recognized as habitat degradation and destruction. Hence، diagnosing influential factors determining habitat suitability could benefit managers in protecting current habitats while looking for never potential patches. Being aided by the maximum entropy approach and detailed field surveys during summer and fall of 2013، this study strives for the development of a habitat suitability model for leopard in Tandooreh National Park، Iran، as one of the significant leopard habitats in the country. Model predictive power has been examined by the AUC index، achieving 0.878 which denotes the high potency of the model in predicting habitat suitability. Given the results، distance to roads has been selected as the most influential factor in explaining presence or absence of leopard in any given region. Moreover، the most suitable habitat for leopards during these seasons، has been in the elevation range of 1900-2300 m.a.s.l. in the northern aspect and 1100-2500m away from springs. The results suggest the adverse effect of roads on this invaluable carnivore in National Reserve Parks in the country.