تاثير لمس بر بي قراري بيماران تحت تهويه مكانيكي

Effects of touch on agitation in patients under mechanical ventilation

سابقه و هدف: بيماران تحت تهويه مكانيكي به دليل اضطراب، استرس و تحريكات لوله تراشه دچار بي قراري مي شوند، كه تهديدي در روند انجام تهويه مكانيكي است و مي تواند تنگي نفس، گيجي و ناتواني ايجاد نمايد. كنترل بي قراري با استفاده از داروها و محدوديت فيزيكي عوارض جانبي نامطلوبي به هم راه دارد، لذا اين مطالعه با هدف تعيين تاثير لمس بر بي قراري بيماران تحت تهويه مكانيكي صورت پذيرفت. مواد و روش ها: اين پژوهش نيمه تجربي، در يكي از بخش هاي مراقبت هاي ويژه عمومي بيمارستاني در شهر تهران در سال 1390 انجام شد. ابزار گردآوري اطلاعات شامل پرسش نامه اطلاعات دموگرافيك، معيار اغماي گلاسكو (Glassco coma scale) و ابزار بي قراري - خواب آلودگي ريچموند (Richmond agitation - sedation scale) بود. 35 بيمار 30 تا 60 ساله هوشيار با مشكلات تنفسي حاد تحت تهويه مكانيكي مورد بررسي قرار گرفتند. ابتدا بي قراري آن ها ارزيابي مي شد، سپس اعمال مداخله به صورت تصادفي، يك بار با ايستادن و لمس كردن مچ دست بيمار و بار دوم با ايستادن بدون لمس كردن مچ دست بيمار انجام مي گرديد. يافته ها: از 35 بيمار مورد بررسي 21 مورد (%60) مرد و 14 مورد (%40) زن بودند. كم ترين سن 35 سال و بالاترين سن 60 سال بود. اكثريت بيماران 50 سال يا بيش تر (%57.1)، 40 تا 49 سال (%17.2) و كم تر از 40 سال (%25.7) داشتند. در مداخله ايستادن بدون لمس كردن مچ دست بيمار، نمرات بي قراري قبل و بعد از مداخله تفاوت معني دار نداشت (p= 0.592) در حالي كه با مداخله ايستادن و لمس كردن مچ دست بيمار، اين تفاوت معني دار بود (p<0.001). نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين مطالعه، لمس بر بي قراري بيماران تحت تهويه مكانيكي موثر است، لذا پيشنهاد مي شود به عنوان يكي از مداخلات غيردارويي و بدون عارضه و موثر در حيطه وظايف مستقل پرستاري به منظور كنترل بي قراري بيماران مورد استفاده قرار گيرد.

Introduction: Patients following mechanical ventilation go down to agitation due to anxiety, stress and stimulation of tracheal tube, that may be treat in doing of mechanical ventilation processes and can be create dyspnea, confusion and inability. Control of agitation with drug and physical restrictions have much unpleasant complication. Therefore, the aim of this study was to determine the effect of touch on agitation in patients under mechanical ventilation. Materials and Methods: The semi-experimental research was performed in a general intensive cares unit in a hospital in Tehran in 2011. The data collection tools were including demographic questionnaire, Glasgow coma scale and Richmond agitation score scale. 35 consciousness patients under mechanical ventilation with 30-60 years old and acute respiratory problems were investigated. Firstly, the patient's agitation was evaluated and then intervention performed in two ways:(a) with standing and touching patient's wrist and (b) with standing without touching of patient's wrist. Results: From 35 patients, 21 (60%) and 14 (40%) were respectively men and female. Minimum and maximum age was respectively 35 and 60 years. Most of the patients were ranged in the age group of 50 years or more (57.1%) and then 40 to 49 years group (17.2%) and 25.7% of the patients were under 40 years old. In standing without touching patient's wrist intervention, agitation scores before and after intervention had no significant difference (P=0.592), while as, with standing and touching patient's wrist intervention this difference was significant (P<0.001). Conclusion: According to the results of this study, touch is effective on agitation in patients under mechanical ventilation. Therefore, touch is recommended as safe and effective non-pharmacological interventions in controlling agitation in the field of independent nursing jobs.