دولت - ملت ناكام در مصر تحليل تحولات مصر پس از مبارك در قالب نظريه هاي دولت - ملت سازي

حوادث فوريه سال 2011 ميلادي مصر، بخشي از پويش ­هاي دموكراسي ­خواهانه در كشورهاي خاورميانه و شمال آفريقا محسوب مي ­گردد. اولين پيش ­بيني­ ها از نتيجه احتمالي سقوط مبارك، حاكي از كاهش قدرت نظاميان و شكل­ گيري نظام دموكراتيك بود. اما حوادث پس از آن در قالب ادامه نا آرامي­ ها و سقوط مرسي، فضاي ترديد را در مورد آينده اين كشور دو چندان كرد. بازگشت تدريجي نظاميان به قدرت در قالب انتخاب رئيس جمهوري با سابقه نظامي، محدود شدن و صدور حكم زندان و اعدام برخي از سران مخالفان و انقلابيون به خصوص از جماعت اخوان ­المسلمين از نشانه­ هاي ناكامي انقلاب 2011 است. مقاله حاضر با به­ كارگيري روشي توصيفي و تبييني و در قالب نظريه­ هاي دولت - ملت ­سازي، در پي يافتن پاسخ اين سؤال است كه در روند تثبيت رژيم دموكراتيك در مصر پس از مبارك، چه موانعي نقش داشتند؟ به نظر نگارندگان، اين موانع ارتباط مستقيمي با پروسه دولت - ملت ­سازي در اين كشور آفريقايي دارد. در مصرِ امروز، به دليل وجود موانعي نظير نبود اجماع در تبيين هويت ملي، خلل در انتقال باثبات قدرت و نيز گستره عميق و وسيع فعاليت ارتش در مقابل نهادهاي دموكراتيك، نه ملت و نه دولت با ويژگي­هايي كه در ايجاد پروسه دولت - ملت ­سازي موفق نقش داشته باشند وجود ندارد.