هرمنوتيك فلسفي هانا آرنت در تطابق با رويكرد تفسيري هايدگر و گادامر

اگر فهم امور بشري، سياست و جامعه با رويكردي وجودگرايانه را محور تفكرات فلسفي و سياسي آرنت بدانيم، در اين مقاله برآنيم كه به بنيان‌هاي فكري و رويكرد تفهمي او بازگرديم و به اين پرسش كه خودِ فهم در انديشه آرنت به چه معناست و چه نسبتي با هرمنوتيك فلسفي دارد بپردازيم. در اين پژوهش براي فهمِ فهم آرنت از فهم و روش او در فهم مقولات و موضوعات، روش و رويكرد تفسيري او را در متن سنت هرمنوتيكي و تطابق با دقايق فهم در انديشه هاي هايدگر و گادامر قرار مي دهيم. تأكيد بر منحصربه‌ فرد بودن و تازگي و آغازگري هر انسان، نقد جوهرگرايي، ذات‌گرايي، تقليل‌گرايي، علم‌گرايي و تاريخ‌گرايي، تأكيد بر اهميت و جايگاه مهم پيش‌فرض‌ها در فهم، دوري، عملي، موقعيت‌مند و جهاني بودن فهم و شايد از همه مهمتر اراده به مواجهه با خودِ پديده‌ها، از مهمترين وجوه مشترك رويكرد آرنت، گادامر و هايدگر به فهم است و از اين روي رويكرد آرنت به فهم در پيوند با بسترهاي فلسفي و فكري او هرمنوتيك فلسفي و پديدارشناسانه به‌شمار مي‌رود. فراتر از اين، داستان‌گويي، تصور پژوهشگر به مثابه تماشاگر موقعيت‌مند و بي‌طرف، افتراق‌گذاري و تمايزها و پيش‌ساختارهاي فهم ايده‌هايي خاص آرنت در هرمنوتيك پديدارشناسانۀ او به شمار مي روند.