ابعاد و محدوديت‌هاي روابط نظامي ايران و چين پس از برجام

روابط نظامي ايران و چين با روي كار آمدن دولت روحاني و در پرتو توافق هسته‌اي، وارد مرحله تازه‌اي شده است. در اين راستا، دسترسي ايران به تسليحات چيني كه از اواخر دهه 1990 و 2000 ميلادي به‌واسطۀ فشارهاي آمريكا و اعمال تحريم‌هاي شوراي امنيت به ­تدريج كاهش يافته بود، افزايش پيدا كرده است. فرض بر اين است كه پس از برجام، با لغو بخشي از تحريم‌هاي سازمان ملل، روابط نظامي دو كشور بهبود يابد. نظر به قابليت‌ها و پيشرفت‌هاي چشم­گير چين در عرصه‌هايي چون نيروهاي سه‌گانة نظامي، دريافتِ اهميت اين شريك استراتژيك نزد جمهوري اسلامي ايران در عرصه‌هاي نظامي و فناوري‌هاي مرتبط، حائز اهميت مضاعف خواهد بود. از همين‌ رو، مقاله حاضر ضمن پرداختن به ابعاد نوين پيوندهاي نظامي و ديپلماسي دفاعي ميان دو كشور، بحث را بر اين محور قرار مي‌دهد كه با وجود نيازمندي‌هايِ ايران به ازسرگيري و استمرار برنامه نوسازي نظاميِ خود به چين، براي ايجاد موازنۀ نظامي در منطقه؛ اما در عين حال به جهت ملاحظات سياسي چين در دو بعد منطقه‌اي و جهاني، تحريم‌هاي شوراي امنيت و همچنين نقش آمريكا در اين خصوص، دامنۀ پيوندهاي دفاعي و نظاميِ دو كشور پس از برجام در مقايسه با روسيه در همين دوران، حساس‌تر و آسيب‌پذير بوده، و همچنان با محدوديت‌هايي مواجه خواهد بود.