دامنه تغيير و تداوم سياست خارجي توسعه گرايانه ي چين در دوران شي جين ‌‌پينگ

بعد از روي كار آمدن دنگ شيائوپينگ در 1979، يك دهه زمان سپري شد تا چين به طور كامل در مدار تعامل با جهان قرار گرفت. لذا، از اواخر دهه 1980، توسعه‌‌گرايي رويكرد مسلط در سياست خارجي چين شد. پكن بدين وسيله، به جذب منابع بين‌‌المللي به درون مرزهاي ملي خود همت گماشت. اكنون با گذشت حدود چهار دهه، اقتصاد چين از طريق امكانات موجود در اقتصاد سياسي بين‌‌الملل، به پيشرفت چشم‌‌گيري رسيده است. پكن هم­ اكنون منافع اقتصادي و سياسي برون‌‌مرزيِ گسترده‌‌اي دارد كه حفظ و گسترش اين منافع يك اولويت مهم در سياست خارجي چين است. اما نگاه اقتصادي محض در سياست خارجي، اولويت مذكور را به نحو مطلوب پوشش نخواهد داد. نخبگان نسل پنجم چين با درك اين واقعيت، در پي اصلاحات تدريجي در سياست خارجي اين كشور هستند؛ به‌طوري‌ كه بعد از روي كار آمدن شي جين‌‌پينگ (2012) الگوي رايج توسعه‌‌‌‌گرايانه در سياست خارجي چين، با تغييراتي مواجه شده است. لذا، اين پرسش مطرح مي‌‌شود كه «دامنه تغيير و تداوم سياست خارجي توسعه‌‌گرايانۀ چين در دوران شي جين‌‌پينگ چگونه بوده است»؟ «جين‌‌پينگ كماكان به سياست خارجي توسعه‌‌گرايانه چين پاي‌‌بند است، اما رويكرد جديدي كه براي حركت در اين مسير اتخاذ شده، از الگوي انعطاف‌‌پذير دهه‌‌هاي قبل فاصله گرفته و با قاطعيت سياسي- نظامي بيش­تري همراه شده است». فرضيه فوق در چارچوبي تلفيقي از نظريه دولت توسعهگرا (آدريان لفت ويچ) و بازگشتِ تاريخ (رابرت كيگن) بررسي شده است. روش اين پژوهش توصيفي- تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه‌‌اي و اينترنتي است.