تأثير تمرين موازي، پلايومتريك و تناوبي شديد هوازي بر عملكرد استقامت هوازي ويژه بازيكنان فوتبال

The effects of concurrent, plyometric and high intensity interval aerobic training on specific aerobic endurance performance in soccer players

مقدمه و هدف: تمرينات مختلفي براي افزايش عملكرد استقامت هوازي در بازيكنان فوتبال پيشنهاد شده است. اما هنوز مشخص نيست كه كدام برنامه تمرين مطلوب تر است. بنابراين، هدف مطالعه حاضر بررسي تاثير تمرين پلايومتريك، تناوبي شديد هوازي و موازي بر عملكرد استقامت هوازي ويژه در بازيكنان فوتبال آماتور مرد بود. روش شناسي: 32 بازيكن فوتبال حاضر در ليگ دسته سوم (سن= 4/7 ± 25/4 سال، قد= 7/1 ± 177/6 سانتي متر، توده بدن= 11/1 ± 74/2 كيلوگرم) در اين مطالعه شركت كردند. بازيكنان ابتدا بر اساس منطقه بازي و توان هوازي يكسان سازي شدند سپس به روش تصادفي در يكي از گروه هاي تمرين پلايومتريك (11 نفر)، تناوبي شديد هوازي (11 نفر) و موازي (10 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرين تناوبي شديد هوازي شامل 4 وهله 4 دقيقه اي دويدن با شدت 90 تا 95 درصد ضربان قلب بيشينه با 3 دقيقه استراحت فعال بين وهله ها بود. برنامه تمرين پلايومتريك شامل اجراي 9 حركت جهشي و پرتابي در 3 نوبت با 10 تكرار بود كه با شدت كم تا بيشينه انجام شد. برنامه تمرين موازي شامل اجراي همزمان دو برنامه تمرين پلايومتريك و تناوبي شديد هوازي در يك جلسه بود كه ابتدا برنامه تمرين پلايومتريك اجرا شد. برنامه هاي تمرين به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا شدند. پيش و پس از تمرين، آزمون استقامتي فوتبال هاف و هلگراد به منظور برآورد استقامت هوازي ويژه اجرا شد. يافته ها: استقامت هوازي ويژه در همه گروه هاي تمرين به طور معناداري افزايش يافت (پلايومتريك: از 18 ± 1349 به 36 ± 1387، تناوبي شديد هوازي: از 29 ± 1359 به 42 ± 1412 و موازي: از 23 ± 1335 به 33 ± 1436 متر، 05/0 > P). اما، اين افزايش در گروه موازي بالاتر از گروه هاي ديگر بود (0/05>P)، هرچند تفاوت معناداري بين گروه هاي تناوبي شديد هوازي و پلايومتريك مشاهده نشد (0/653=P). بحث و نتيجه گيري: تمرين موازي نسبت به تمرين تناوبي شديد هوازي و پلايومتريك صرف در افزايش استقامت هوازي ويژه بازيكنان فوتبال آماتور مرد موثرتر است.

Introduction: Various training methods have been suggested to increase aerobic endurance performance in soccer players. But, it's still not clear which training is better. Thus, the purpose of the present study was to investigate the effects of plyometric training (PT), high intensity interval aerobic training (HIIT) and concurrent training (CT) on specific aerobic endurance performance in men amateur soccer players. Methods: Thirty-two third league soccer players (age = 25.4 ± 4.7 year, height= 177.6 ± 7.1 cm, body mass= 74.2 ± 11.1 kg) took part in this study. First, players were matched by positional role and aerobic power then randomly assigned to the HIIT (n=11), PT (n=11) and CT (n=10). The HIIT consisted of interval training, four times 4 minutes at 90 to 95% of maximal heart rate, with a 3‌ minutes jogging in between. The PT included of 9‌ explosive jumping and throwing exercises in 3 ‌‌sets with 10 ‌‌repetitions which subjects have done with low to maximal intensity. The CT involved of both the PT and AT in one session that PT performed first. Training programs were carried out for 8 weeks and 3 sessions per week. Before and after training, Hoff-Helgerud football endurance test was performed to estimate specific aerobic endurance performance. Results: Specific aerobic endurance performance increased significantly after training (PT: from 1349 ± 18 to 1387 ± 36 m, HIIT: from 1359 ± 29 to 1412 ± 42, CT: from 1335 ± 23 to 1436 ± 33, P<0.05). But, the increase was significantly higher with CT than other groups (P<0.05); however, no significant difference was found between PT and HIIT groups (P = 0.653). Conclusions: The CT improves specific aerobic endurance performance in men amateur soccer players to a greater extent than any of the PT and HIIT alone.