تطبيق مضامين عرفاني صحيفه سجاديه با شعر پارسي با نگاهي به برخي آرا ء كلامي

Matching the Mystical Themes of AL-Sahifah AL-Sajjadiyyah with Persian Poetry by Looking at Some General Phrases

صحيفۀ سجاديه نتيجۀ نيايش‌ها و نجواهاي امام سجاد (عليه‌السلام) با پروردگار است كه در نهايت فصاحت و بلاغت نگاشته شده و بسياري از مضامين آن همسو و هم جهت با تعاليم عرفا و شعراي ادب پارسي است. در اين ميان، تطبيق اين همه پاكي و اخلاص و خضوع و خشوع با آراء برخي از متكلمان ظاهر بين، تفاوت نگاه عارفانه و عاشقانه را به خدا و هستي، با نگاه عاقلانه و گاه متحجرانه نشان مي‌دهد. از طرفي برخي از شعرا كه گاه خود در فروعات دنباله رو فِرَق كلامي هستند، مقهور و مسحور ايشان نشده‌اند و در اصول اعتقادي خود نگاه عارفانه و عاشقانۀ را پي مي‌گيرند و اين نه به معناي بهره‌گيري ايشان از امام است، بلكه به معناي همسويي نگاه ايشان با نگاه امام سجاد (ع) است؛ هم از جهت توارد و هم از جهت تفكر و اخلاص عاشقانه.

AL-Sahifah AL-Sajjadiyyah is the result of the praise and whispers of Imam Sajjad, a pious and devout servant with the Lord, which is ultimately eloquent and rhetorically written, and many of its contents are consistent with the teachings of the mystics and poets of Persian literature. Meanwhile, adaptation of all this purity and modesty of this Imam, with the votes of some of the short-sighted theologians, indicates difference of viewpoints between the mystical and romantic look to God and the world through a wise look and occasionally petrifying. On the other hand, some of the poets who sometimes follow verbal cult in manifestation, have not been subdued and fascinated by him and in their principles of belief, follow the mystical and amorous look of Imam Sajjad, and this may mean their utilization from the Imam, but also means alignment of their view with the look of Imam Sajjad, both in terms of connotation and the amorous thought and sincerity.