نسبت مرگ و دين در نمايشنامه هاي فرهنگي مرگ و مردن در بين نمونه اي از ساكنين شهر تهران

The Relationship between Death and Religion in Cultural Scripts on Death and Dying among the Sample of Tehran Residents

نوشتار حاضر در صدد دست يابي به ديدگاه ها و تفكرات افراد معمولي ساكن شهر تهران در مورد مرگ و مردن و تشخيص نسبت مرگ و دين در بين آنهاست. در تحقيق حاضر پس از مرور مختصر ديدگاه هاي نظري، با استفاده از روش نظريه مبنايي و تكنيك مصاحبه نيمه ساختاريافته ديدگاه هاي مصاجبه شوندگان در 9 نمايشنامه فرهنگي متمايز مرگ و مردن (نمايشنامه هاي: مرگ تقديرگرا، مرگ معادگرا، مرگ عارفانه، مرگ شهادت طلبانه، مرگ تلفيقي، مرگ دنيوي، مرگ زيبا شناختي/پوچ گرا، مرگ ندانم گرا و مرگ ابهام گرا) مشخص شده اند و نمايشنامه هاي بيشتر ديني و بيشتر غير ديني از هم متمايز گشته اند. همچنين وجود تكثر و تنوع در ديدگاه هاي مصاحبه شوندگان در مورد مرگ و مردن، فردي شدن دين در بين تعدادي از آنها، تلفيقي شدن تفكرات و عدم وجود هماهنگي بين عقايد و باورها با رفتارها و شيوه زندگي برخي از آنها، از ديگر نتايج اين تحقيق است.

This article aims at understanding ordinary Tehran residents’ attitudes towards Death and Dying and recognizes the relationship between Death and Religion in their thoughts. Using Grounded Theory as method and semi structured interview as a technique, we reached to nine different Cultural scripts of death and dying among interviewees, including: fatalistic death, resurrection-oriented death, martyrdom-oriented death, mystical death, secular death, aesthetic/nihilistic death, agnostic death, and ambiguity-oriented death. Furthermore, we recognized religious and non-religious cultural scripts besides the rationalization and individualization of religion among them. According to our findings, there is no accordance between some interviewees’ thoughts and beliefs with their behavior and lifestyle so that one cannot guess people’s attitudes towards death and dying from their behavior or their appearance. In other words, we face no structural Homology between their ideas and their lifestyle. Moreover, most interviewees had mixed ideas and beliefs about death and dying, and it can indicate the social and cultural complexity of Tehran society.