آثار تركيبات بيوفيزيكي در شكل‌ گيري جزاير حرارتي شهري (مطالعه موردي شهر مشهد)

پديده جزيره حرارتي شهري، با توجه به دگرگوني‌هاي هواسپهري همراه با افزايش شهرنشيني، طي سال‌هاي واپسين شدت يافته است. الگوهاي فضايي زماني تركيبات بيوفيزيكي كه دربرگيرنده پوشش گياهي، سطح نفوذناپذير و نوع خاك در شهرند جزاير حرارتي شهري را تحت تاثير چشمگيري قرار مي‌دهند. هدف از اين پژوهش مطالعه نقش پارامترهاي بيوفيزيكي شهري در شكل‌گيري و خوشه‌اي‌شدن جزاير حرارتي شهري مشهد مقدس است. به‌منظور دستيابي به هدف مطرح‌شده، تصاوير حسگرهاي oli و tirs ماهواره لندست 8 براي اوت سه سال 2013، 2014 و 2015 استفاده شد. براي استخراج مقادير uhi از lst، از يك رويكرد نوآورانه شيء‌گرا استفاده شد؛ به‌طوري كه پس از محاسبه دماي سطح زمين (lst) با استفاده از شاخص محلي همبستگي مكاني (lisa) خوشه‌هاي گرم و سرد جزاير حرارتي مشهد استخراج شدند. براي ارزيابي تركيبات بيوفيزيكي شهر مشهد نيز سه شاخص ndvi، ndbi و ndbal به‌كار برده شد. نتايج نشان داد در تحليل همبستگي دوبه‌دو پارامترهاي بيوفيزيكي با دماي سطح زمين، با شدت مقدار lst، ناهمگني فضايي خوشه‌ها به‌شكل غيرخطي افزايش مي‌يابد. تحليل‌هاي مكاني سه نوع جزيره حرارتي شهري را آشكار كرده است: جزاير حرارتي پيراموني، جزاير حرارتي كانوني و جزاير حرارتي خطي. تحليل خودهمبستگي فضايي با شاخص‌هاي موران و گري نشان از مقداري كاهشي دارد كه مبين ازبين‌رفتن نظم فضايي دماي سطح زمين شهر مشهد است. همبستگي مكاني با شاخص موران محلي بر افزايش وسعت جزاير حرارتي گرم در طول دوره‌هاي مورد مطالعه تاكيد داشته است.