مقايسه نتايج تخمين تبخير و تعرق واقعي حاصل از مدل‌هاي متريك و سبال، با استفاده از تصاوير سنجنده‌هاي موديس و etm+

افزايش محصول به تامين نياز آبي گياه وابسته است؛ درنتيجه، تخمين درست نياز آبي گياه هم به توليد محصول كمك مي‌كند و هم در مديريت منابع آب تاثير دارد. الگوريتم‌هاي سبال و متريك از مهم‌ترين و پركاربردترين روش‌هاي باقي‌مانده بيلان انرژي براي برآورد تبخير و تعرق واقعي با استفاده از داده‌هاي سنجش ‌از دور محسوب مي‌شوند. بر همين اساس، هدف از تحقيق حاضر بررسي نتايج تبخير و تعرق واقعي با اجراي مدل‌هاي متريك و سبال در دشت قزوين است. به‌منظور ارزيابي نتايج برآورد تبخير و تعرق واقعي، از دو سنجنده با قدرت تفكيك زماني و مكاني متفاوت (تصاوير سنجنده موديس[1] ماهواره ترا و سنجنده etm+ ماهواره لندست 7) استفاده شد. در اين زمينه، داده‌هاي ايستگاه هواشناسي قزوين و نيز داده‌برداري لايسيمتري، به‌منظور صحت‌سنجي نتايج الگوريتم متريك و سبال، به‌كار رفت. نتايج مدل‌هاي متريك و سبال با مجموع ده تصوير از تصاوير سنجنده موديس ماهواره ترا و سنجنده etm+ ماهواره لندست 7، با داده‌برداري‌هاي لايسيمتري گياه ‌مرجع چمن در سال 1380 ارزيابي شدند. سنجنده موديس با r=0.88، RMSE=1.91 ،SE=0.85 mm/day with r=1.00،ميلي‌متر بر روز و سنجنده etm+ با RMSE=0.91 and SE=0.09 ميليمتر بر روز در مدل متريك، در مقايسه با مدل سبال، برآوردي دقيق‌تر از داده‌برداري لايسيمتر دارند و در اين تحقيق، مدل متريك به‌منزله مدل برتر براي برآورد تبخير و تعرق واقعي در منطقه دشت قزوين توصيه مي‌شود.