مدل ساختاري ارتباط ميان استرس ، خودكارآمدي و فرسودگي شغلي در معلمان ابتدايي

Structural model of relationship between stress, self-efficacy and burnout in Elementary teachers

هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش تعيين كننده استرس و خودكارآمدي در فرسودگي شغلي آموزگاران در قالب مدل سازي معادلات ساختاري بود. در يك طرح همبستگي 330 نفر از آموزگاران خراسان شمالي با روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي انتخاب شدند و پرسشنامه منابع استرس آموزشگاهي (كرياكو و ساتكليف، 1978)، خودكارآمدي معلمان (اسكالوويك و اسكالوويك، 2007) و فرسودگي شغلي معلمان (ماسلاچ و همكاران، 1996) را تكميل كردند. نتايج نشان داد كه استرس و خودكارآمدي با فرسودگي شغلي روابط معناداري دارند. اثرات غير مستقيم نيز معنادار بوده و مدل ساختاري از برازش مناسبي برخوردار بود. به نظر مي رسد استرس به طور مثبت و خودكارآمدي آموزگاران به طور منفي مي تواند فرسودگي شغلي را در آنان پيش بيني كند.

The purpose of this study was to investigate the role of stress in school and selfefficacy in burnout of teachers based on structural equation modeling. In a correlational design, 330 teachers from North Khorasan Province were selected by multistage random sampling method and completed Source of School Stress Questionnaire (Kyriacou & Sutcliffe, 1978), Teachers self efficacy scale (Skaalvik & Skaalvik, 2007) and Teachers burnout Scale (Maslach et al, 1996) . The results showed that there was a significant relationship between teacher`s stress and self-efficacy with burnout. Indirect effects were also significant and the structural model had a suitable fit. School stress seems to be a positive predictor of burnout among teachers while self-efficacy is a negative predictor.