آمايش و توسعه‌ي زمين‌ گردشگري در جزيره‌ قشم

استفاده موثر از موقعيت ميراث تاريخي و جاذبه‌هاي فرهنگي و طبيعي در مسير اهداف توسعه و تقويت گردشگري، از سياست‌هاي كلي آمايش سرزمين است. غالباً اين مهم، با ارزيابي توان توسعه گردشگري انجام مي‌پذيرد اما ارزيابي توان گردشگري، صرفاً بيانگر موقعيت ايده آل يا بالقوه توسعه گردشگري در مناطق است؛ از اين‌رو توجه به شرايط كنوني مناطق نيز در توان سنجي ضروري است. جزيره قشم با دارا بودن انواع جاذبه‌هاي تفرجي، در زمينه گردشگري، به جايگاهي كه شايسته آن است، دست نيافته است. در اين مطالعه توان توسعه گردشگري در جزيره قشم با بهره‌گيري از معيارهاي اكولوژيكِ الزام‌آور و معيارهاي شايستگي تعيين شد. سپس با بهره‌گيري از مولفه تقاضا در جامعه ميزبان و در جامعه گردشگران، توان بالفعل توسعه گردشگري در جزيره قشم تعيين شد. در نقشه پهنه‌هاي بالفعل توسعه گردشگري شش طبقه توان از مناطق دارايِ توان تا مناطق بدون توانِ توسعه گردشگري، شناسايي شد. در نگاه ساده، مظاهر زمين‌گردشگري جزيره قشم، موقعيت ويژه‌اي را به‌منظور توسعه توان اكولوژيك گردشگري در قشم ارائه مي‌دهند اما بررسي فاكتور تقاضا، ماهيت دوگانه آن‌ها در اثرگذاري بر توان گردشگري جزيره قشم را آشكار مي‌سازد. در نقشه‌ي توان بالفعل، طبقات توان چهارم و پنجم گردشگري، مناطقي با اندك توان توسعه گردشگري را شامل مي‌شود. اين درحالي است كه وجود مظاهر تفرجي زمين‌شناسي، يادآور وجود پتانسيل بالقوه گردشگري در اين گستره است، چنين تضادي در نتيجه دخالت مولفه تقاضا و نقشه سازي شاخص‌هاي دو معيار «منابع تفرجي» و «آراي گردشگران» است.