مروري بر اپيدميولوژي ديابت بارداري در ايران

Review of Epidemiology of Gestational Diabetes in Iran

هرچند ديابت بارداري يكي از عوارض شناخته شده آبستني مي باشد، اپيدميولوژي آن در ايران به طور منظم بررسي نشده است. هدف از اين مطالعه، مرور داده هاي منتشر شده درباره اپيدميولوژي ديابت بارداري در ايران مي باشد. روش ها: سايت هاي مدلاين، www.sid.ir، www.magiran.com،www.iranmedex.com و www.irandoc.ac.ir تا سال 1387 جستجو و فهرست مراجع مقاله هاي مربوط بررسي شد. يافته ها: تعداد 20 مطالعه شامل 4 مقاله چاپ شده به زبان انگليسي و 16 مقاله به زبان فارسي واجد شرايط بررسي بودند كه شامل 20985 شركت كننده و 826 مورد ديابت بارداري بود. شيوع ديابت بارداري 3.9 درصد (95 درصد دامنه اطمينان: 3.64-4.19 درصد) بود. اين يافته بين مطالعه هايي كه در تهران انجام شده بودند، ثبات بيشتري داشت و در بين ساير مناطق كشور شيوع آن از 1.3 تا 11.9 درصد متغير بود؛ علت اين تفاوت ها مي تواند تفاوت هاي روش غربال گري و معيارهاي تشخيصي بوده يا ناشي از وجود اقوام مختلف ايران باشد كه مقايسه شيوع ديابت بارداري را در نقاط مختلف كشور دشوار مي سازد. با وجود اين، ديابت بارداري با سن، شاخص توده بدني و تعداد بارداري رابطه داشته است. عدم وجود معيارهاي يكسان براي غربال گري يا تشخيص ديابت بارداري از محدوديت هاي مطالعه هاي اين بررسي متون بود. نتيجه گيري: يافته ها نشان مي دهند كه ديابت بارداري در بين زنان باردار ايراني شايع است و بررسي شيوع ديابت بارداري در تمام استان هاي كشور با يك دستورالعمل يكسان غربال گري و تشخيصي و همچنين در نظر گرفتن عوامل خطر و تفاوت اقوام مختلف ضروري به نظر مي رسد

Background: Although gestational diabetes is a well-known cause of pregnancy complications, its epidemiology in Iran has not been studied systematically. The aim of this review of published data was to describe epidemiology of gestational diabetes in Iran. Methods: We searched MEDLINE, www.sid.ir, www.magiran.com, www.iranmedex.com, and www.irandoc.ac.ir sites through March 2009, and examined the reference lists of pertinent articles, limited to studies in humans. Findings: The 20 eligible studies (4 English and 16 Farsi) included 20’985 participants and 826 incident cases of gestational diabetes. The prevalence of gestational diabetes was 3.9 percent (95% confidence interval: 3.64-4.19 percent). These findings were more consistent in Tehran studies, and its prevalence was 1.3 to 11.9% in other parts of the country. We found that differences in screening programs and diagnostic criteria or various ethnic groups make it difficult to compare frequencies of gestational diabetes among various populations. Nevertheless, factors that place women at increase risk of gestational diabetes were age, body mass index, and number of pregnancies. The literature is limited by lack of a consistent standard for screening or diagnosis of gestational diabetes. Conclusion: We conclude that the epidemiological data suggest that gestational diabetes is common among Iranian women. Large studies are needed to clarify this issue and to develop appropriate diabetic prevention strategies that address the potentially modifiable risk factors