عنوان مقاله :
پيش بيني قابليت القاي تاكي كاردي بطني بر اساس قابليت هدايت بطن به دهليز در بيماران مشكوك به تاكي آريتمي بطني
عنوان به زبان ديگر :
Prognostic Value of Ventriculoatrial Conduction on Programmed Ventricular Stimulation in Patients Suspicious for Ventricular Tachyarrhythmia
پديد آورندگان :
سليماني، اعظم دانشگاه علوم پزشكي اصفهان - دانشكده پزشكي , سميعي نسب، محمدرضا دانشگاه علوم پزشكي اصفهان - بيمارستان چمران , دهقاني محمدرضا دانشگاه علوم پزشكي اروميه - بيمارستان سيد الشهدا
كليدواژه :
الكتروفيزيولوژي , سيستم هدايت قلب , ايسكمي و تاكي كاردي بطني
چكيده فارسي :
امكان پيش بيني قابليت القاي تاكي كاردي بطني از طريق فاكتورهاي باليني و نيز قابليت هدايت بطن به دهليز، شناسايي بيماران پر خطر براي تاكي آريتمي بطني را آسان تر مي كند.
روش ها: تعداد 54 نفر از مراجعين به درمانگاه هاي بيمارستان چمران اصفهان، كه به علت شك به تاكي آريتمي بطني كانديد مطالعه الكتروفيزيولوژي بودند، از مهر 1386 تا مهر 1388 وارد مطالعه شدند. از بيماران، معاينه و شرح حال، الكتروكارديوگرافي، اكوكارديوگرافي و مطالعه الكتروفيزيولوژي (اندازه گيري هاي پايه و القاي تاكي كاردي بطني) به عمل آمد.
يافته ها: متوسط سني بيماران 14±59.4 سال بود. چهل و سه نفر (79.6 درصد) مرد بودند و 39 نفر (72.2 درصد) سابقه بيماري ايسكميك قلب (IHD) داشتند. تاكي كاردي بطني (VT) در 55.6 درصد (30 بيمار) القا شد و هدايت بطن به دهليز در 21 بيمار (38.9 درصد) ثبت گرديد. تاكي كاردي بطني در 52.4 درصد از بيماران با قابليت هدايت بطن به دهليز (11 از 21 بيمار) و در 57.6 درصد از بيماران بدون قابليت هدايت بطن به دهليز (19 از 33 بيمار) القا شد (0.3=P). متوسط (VAWP) VentriculoatrialWenchebach point در بين بيماران با قابليت القاي تاكي كاردي بطني و بيماران بدون القاي آن به ترتيب 96.6±400 ميلي ثانيه و 103.6±393 ميلي ثانيه بود (0.4=P). سابقه بيماري ايسكميك قلب و اختلال عملكرد بطن چپ باافزايش قابليت القاي تاكي كاردي بطني همراه بود. سابقه بيماري ايسكميك قلب پيش بيني كننده مستقل قابليت القاي تاكي كاردي بطني بود.
نتيجه گيري: قابليت القاي تاكي كاردي بطني در بيماران بدون هدايت بطن به دهليز اندكي بيشتر از بيماران با قابليت هدايت بطن به دهليز بود اما اين تفاوت معني دار نبود. وجود بيماري ايسكميك قلب به طور مستقل و اختلال عملكرد بطن چپ به طور وابسته قابليت القاي تاكي كاردي بطني را پيش بيني مي كند.
چكيده لاتين :
Background: Prediction of ventricular tachycardia (VT) inducibility through clinical and paraclinical
predictors and ability of ventriculoatrial (VA) conduction can help to identify high risk patients easier.
Methods: Fifty four patients suspicious for ventricular tachyarrhythmia underwent electrophysiologic
study for basic measurements and programmed stimulation for ventricular tachycardia induction, electrocardiography
and echocardiography during October 2007-October 2009.
Finding: The mean age of participants was 59.4 ± 13.9 years. Forty three patients (79.6%) were male
and 39 patients (72.2%) had history of ischemic heart disease (IHD). Ventricular tachycardia was induced
in 30 patients (55.6%). Ventriculoatrial conduction was recorded in 38.9% of patients (21/54).
Ventricular tachycardia was induced in 52.4% of patients (11/21) with ventriculoatrial conduction versus
57.6% (19/33) in ventriculoatrial dissociate patients (P = 0.3). Mean of ventriculoatrial Wenchebach
point (VAWP) was 400 ± 96.6 and 393 ± 103.6 ms in ventricular tachycardia inducible and non
inducible patients respectively (P = 0.4). Presence of ischemic heart disease and lower left ventricular
ejection fraction (LVEF) were associated with increased probability of ventricular tachycardia induction
(P = 0.008 and 0.04 respectively). Presence of ischemic heart disease predicts ventricular tachycardia
inducibility independently. Patients with inducible ventricular tachycardia had slightly shorter
atrial-His (AH) interval (97.33 ± 30.4 and 112.1 ± 42.6 ms, P = 0.07).
Conclusion: Ventricular tachycardia induction was very slightly more common in ventriculoatrial dissociate
patients but we could not prove it. Presence of ischemic heart disease independently and lower
left ventricular ejection fraction dependently could predict ventricular tachycardia inducibility.
عنوان نشريه :
مجله دانشكده پزشكي اصفهان
عنوان نشريه :
مجله دانشكده پزشكي اصفهان