اثر بخشي گروه درماني مبتني بر تعهد و پذيرش بر افزايش رضايت از زندگي در افراد مبتلا به سندرم آشيانه خالي

THE EFFECTIVENESS OF GROUP-BASED THERAPY BASED ON COMMITMENT and ACCEPTANCE ON IMPROVING THE LIFE SATISFACTION IN PEOPLE WITH NASAL SYNDROME

پيش‌زمينه و هدف: اين پژوهش باهدف، بررسي اثربخشي گروه درماني مبتني بر تعهد و پذيرش بر افزايش رضايت از زندگي در افراد مبتلا به سندرم آشيانه خالي انجام شد. مواد و روش‌ كار: روش پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه افراد ميان‌سال مراجعه‌كننده به مركز روان‌درماني سپيد شهر كاشمر در سال 1395 بود. از اين جامعه­ ي آماري به شيوه نمونه ­گيري هدفمند و داوطلبانه، تعداد 30 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب، به‌طور كاملاً تصادفي در دو گروه 15 نفري آزمايش و كنترل جايگزين شدند. گروه آزمايش تحت 8 جلسه 90 دقيقه­ اي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ درماني را دريافت نكردند. هر دو گروه در آغاز و پايان درمان به پرسشنـامه رضايت از زندگي (SWLS) داينر و همكاران (1985) پاسخ دادند. تجزيه‌ و‌ تحليل آماري داده­ ها، با نرم­ افزار spss-22 و آمار استنبـاطي (آزمون تحليل كوواريانس) انجام شد. يافته‌ها: يافته‌هاي نشان داد كه ميانگين نمرات رضايت از زندگي در پس‌آزمون گروه آزمايش به‌طور معناداري از ميانگين نمرات پس ­آزمون در گروه كنترل بالاتر است. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد گروه درماني مبتني بر تعهد و پذيرش بر افزايش رضايت از زندگي در افراد مبتلا به سندرم آشيانه خالي تاثير دارد. لذا مي ­تواند به‌عنوان يك راهكار درماني مورد توجه و استفاده قرار گيرد.

Background & Aims: The aim of this study was to evaluate the efficacy of group-based therapy on commitment and acceptance in increasing life satisfaction in patients with empty nest syndrome. Materials & Methods: The semi-experimental research had pretest design with control group. The statistical population included all middle aged people who referred to Kashmar Psychiatric Center in 2016. and 30 volunteers were selected randomly and were divided into two groups of 15 experimental and control groups. The experimental group received 8 consecutive 90-minute treatment sessions based on admission and commitment, and the control group did not receive any treatment. Both groups responded to the life-satisfaction questionnaire (SWLS) at the beginning and the end of treatment. Statistical analysis of the data was done with SPSS-22 and inferential statistics (covariance analysis). Results: Findings showed that the mean of life satisfaction scores in the post test of the experimental group was significantly higher than the mean post-test scores in the control group. Conclusion: The results showed that a group based on commitment and acceptance therapy leads to an increase in life satisfaction in people with empty nest syndrome. It can therefore be considered as a therapeutic approach.