امام خمينى ; احياى دين و نظريه ولايت مطلقه فقيه

مقاله حاضر، احياگرايى را به مانند برنامه اى پژوهشى در نظر مى گيرد كه در آن، دو گروه روشنفكران دينى و عالمان دينى در طريقى متفاوت مشغول به كارند. تأكيد بر اين است كه در مقايسه با رويكرد عالمانى كه پروژه احياگرايى را به پيش مى برند، روش امام خمينى در نوع خود بديع و بى نظير بوده است. بديع بودن برنامه پژوهشى امام به اين لحاظ است كه وى مدعى احياى دين در كامل ترين شكل آن (بازسازى جامعه دينى) با ابزارها و امكانات و لوازم سنتى است; چرا كه ايشان به آن بُعد از دين يعنى فقه كه در ديگر برنامه هاى تحقيقاتى مورد غفلت قرار مى گيرد يا به آن توجه چندانى نمى شود، بسيار تأكيد مى كند. در هسته مركزى برنامه تحقيقاتى امام، "فقه" قرار دارد. از اين رو مدعاى نوشتار حاضر اين است كه "نظريه ولايت مطلقه فقيه" بايد براساس برنامه تحقيقاتى امام به عنوان پروژه اى احياگرانه درك گردد و نه نظريه اى صرفاً سياسى. در واقع اين نظريه، از طريق باز انديشى در دين و افزايش توان سنت، امكان بازسازى جامعه را در عصر مدرن براساس شالوده هاى دينى فراهم مى سازد.