ضرورت تبيين تعليم و تربيت اسلامى

ورود تعليم و تربيت جديد به ايران و ظهور پيش در آمدهاى اجتماعى و اقتصادى مقتضى آموزش و پرورش نوين كه مشتمل بر نقد و خرده گيرى بر تربيت سنتى و از جمله تربيت اسلامى بود، ترديدهايى را در باب ضرورت، امكان و كار آمدى تربيت اسلامى برانگيخت. اين امر بررسى تربيت اسلامى به عنوان يك موضوع سياسى ـ فرهنگى مستقل را در محافل دينى موجب گرديد. با پيروزى انقلاب اسلامى اين مبحث به صورت جدى ترى در محافل علمى مطرح شد و چالش ها و ترديدهايى در مورد كارآمدى آن بروز يافت. مهم ترين ريشه هاى اين ترديد را مى توان در غفلت از تعارض مبانى تربيت اسلامى با تربيت فن آورانه، فقر بنيادين در حوزه ى تئورى پردازى در باب تربيت اسلامى، كم توجهى به تحقيقات فلسفى ـ نظرى، و اقدامات عجولانه و بى بنياد، جستجو كرد. با اين همه، مى توان ادعا كرد كه مهم ترين مسأله ـ كه بنياد ديگر مباحث است ـ «تبيين مفهومى تربيت اسلامى» است كه تاكنون توجه چندانى به آن نشده است; ضرورت طرح اين مسأله آنگاه بيش تر هويدا مى شود كه بدانيم تربيت داراى ماهيتى هنجارين است و با متصف شدن آن با وصف اسلامى به دليل گوناگونى معنايى اسلام، قرائت ها و تفاسير متعددى مى پذيرد و انضمام راهبردها و توصيه هاى متفكران مسلمان بر ديگر حوزه هاى زندگى بشر، چالش هاى جدى، در پى خواهد داشت.