باز توليد ساختار رانتي در ايران

Reproduction of Rentier Structure in Iran: The Challenge of Local Government

مجموعه اي از ناكارآمدي هاي نهادي مانند مانعي بر سر راه حكومت هاي محلي در ايران قرار گرفته كه يكي از آن ها ساختار رانتي حاكم بر كشور است. اين نوشتار نشان مي دهد ساخت رانتي در جوامع توسعه نيافته يا در حال توسعه وابسته به درآمدهاي نفتي، به طور مستمر، در حال تكثير خود است. تاثير تاريخ، باورها و ايدئولوژي هاي ايجادشده در طول زمان بر اين امر اهميت فراواني دارد. در نتيجه، حتي در شرايط كاهش درآمدهاي نفتي و حركت به سوي ايجاد نهادهاي دموكراتيك و حضور پرشور مردم در پاي صندوق هاي راي، شاهد خواهيم بود كه نهادهاي مذكور به ابزاري براي تكثير رانت مبدل خواهند شد. براي فهم و بسط اين موضوع از ادبيات نهادگرايي جديد بهره خواهيم برد. پيشنهاد نهايي نويسنده ارجاع به دو الگوي رانت مولد و رانت غيرمولد براي توسعه در شرايط ساختار رانتي است.

Collection of institutional inefficiencies and inconveniences are an obstacle to local governments in Iran، one of which is the ruling rentier structure of the country. This paper seeks to demonstrate that the construction of a rentier system in non-developed or developing countries dependent on oil revenues is continually modifying itself. It is crucial to realize the influence of history، beliefs and ideologies created over time on this matter. Consequently، even in the face of the decline in oil revenues and the movement towards the creation of democratic institutions and the significant presence of people at the polls، it can be observed that these institutions become a tool in which expand rentier structure. To understand this، new institutionalism literature is to be used.